ΕΞ ΕΣΠΕΡΙΑΣ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ

 Ανέγνωσα εις τον «Τύπον» τας απαντήσεις εις τα τρία άρθρα του Καθηγητού κ. Αλιβιζάτου. Ησθάνθην ικανοποίησιν και ανακούφισιν, διότι ητοίμαζα απάντησιν. Δυστυχώς δεν είναι η εξαίρεσις ο κ. Καθηγητής φρονών τόσον φιλελεύθερα. Το σύνολον σχεδόν των καθηγητών των δύο δυσμοίρων Θεολογικών Σχολών των Πανεπιστημίων μας έτσι φρονούν. Όλαι αι επί μέρους επιστήμαι έχουν κάποιαν συνέπειαν. Οι θεραπεύοντες τας διαφόρους επιστήμας μεταβαίνουν εις Ευρώπην και Αμερικήν δια την καλυτέραν συγκρότησίν των και καλώς ποιούν. Αλλ’ οι Θεολόγοι μας τι θέλουν εις τα Καθολικά και Προτεσταντικά Πανεπιστήμια; Τι θα μάθουν εις αυτά οι Ορθόδοξοι Καθηγηταί; Ιδού αι συνέπειαι της ασυνεπείας. Συνήθως λέγουν ότι μανθάνουν τας θεολογίας των Προτεσταντών και των Καθολικών ως και τον τρόπον σκέψεως, δια να δύνανται να γνωρίζουν σαφέστερον τας διαφοράς μας. Και εντεύθεν να αγαπούν περισσότερον την Ορθοδοξίαν και να την προστατεύουν. Δυστυχώς, όμως, δεν συμβαίνει αυτό. Ίσως η πρόθεσις να είναι καλή. Και είναι καλή. Αλλά δεν δύναται η πρόθεσις να γίνη πραγματικότης. Διότι εισέρχονται εις κλίματα επικίνδυνα χωρίς τα απαραίτητα μέσα αυτοπροστασίας. Πώς να προστατεύση ένας «καθηγητάκος» 22-25 ετών τον εαυτόν του, από τας ισχυράς επιδράσεις της Ρωμαιοκαθολικής και Προτεσταντικής Θεολογίας, όταν, εστερημένος ορθοδόξων κριτηρίων, ευρίσκεται μέσα εις την γοητεύουσαν ατμόσφαιραν του Δυτικού ρασιοναλισμού; Με ποία μέσα να αντιδράση ενώπιον της θαμβούσης ψευδοσοφίας των Ευρωπαίων το χθεσινόν, κομπλεξικόν δια την καταγωγήν του, χωριατόπουλον, που οιστρηλατημένον από το όνειρον να γίνη μέγας Θεολόγος, με γλώσσες και ευρωπαϊκήν σκέψιν, ρουφά ευχαρίστως ό,τι του σερβίρει η Κίρκη της λογοκρατουμένης Θεολογίας;

Και ενώ η Ευρώπη και η Αμερική θα έπρεπε να χαρακτηρισθούν από τους γνησίους εκπροσώπους της Ορθοδόξου Θεολογίας ως απηγορευμέναι ζώναι, αντιθέτως, με το σύστημα των υποτροφιών εις τα αιρετικά Πανεπιστήμια, στέλλονται εις αυτά «ως πρόβατα επί σφαγήν» τα λυμφατικά φοιτητάκια μας, δια να επιστρέψουν ως άλλοι γενίτσαροι της Εκκλησίας μας, μεστά οιήσεως και κομπορρημοσύνης. Και εν μόνον δεν υποψιάζονται: ότι και θεολόγοι δεν έγιναν, αλλά και τον Χριστόν απώλεσαν. Εντεύθεν τα δεινά της Εκκλησίας. Η σύγκρουσις μεταξύ της παραδοσιακής Ορθοδοξίας και της ασυγκρατήτου διανοητικότητος των άνευ σεβασμού προς την παράδοσιν θεολόγων – επιστημόνων Προτεσταντικής ή Ρωμαιοκαθολικής εκδόσεως – καθίσταται αναπόφευκτος. Και να σκέπτεται κανείς την έκτασιν, που έχει λάβει εις την εποχήν μας το κακόν τούτο! Πως, λοιπόν, να ελπίσωμεν εις την εξάπλωσιν της θείας και αμώμου Ορθοδοξίας εις τον κόσμον; Και πως, με μίαν θεολογίαν άνευ Παραδόσεως, δεν παρασκευάζομεν το έδαφος, δια να εισέλθουν εις τον χώρον της αδιαφθόρου Ορθοδοξίας μας οι «κατεφθαρμένοι τον νουν» αιρετικοί; Η επί των ημερών μας αναταραχή της Εκκλησίας δεν οφείλεται εις την πεπλανημένην αντίληψιν περί Ορθοδοξίας των θεολόγων μας; εάν ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Αθηναγόρας δεν έζη επί έτη πολλά εις Αμερικήν, η οποία επιδρά ολεθρίως και εις τους πλέον ισχυρούς χαρακτήρας, και δεν ενισχύετο από τους θεολόγους του περιβάλλοντος του Φαναρίου και τους Πανεπιστημιακούς ιδικούς μας, θα προέβαινεν εις ενεργείας, αι οποίαι δικαίως εξήγειραν σύμπαντα τον Ορθόδοξον λαόν; Εάν έλεγον οι θεολόγοι μας εις τον Παναγιώτατον ότι η Ορθοδοξία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, αι δε λεγόμεναι Εκκλησίαι είναι έξω της αληθείας και της σωτηρίας, είναι αιρετικαί μάζαι, θα ετόλμουν τας τόσον ταπεινωτικάς δια την Ορθοδοξίαν ενεργείας, όσον και να επεθύμει να υπηρετήση πολιτικούς σκοπούς προς όφελος των ξένων;

Ο καθηγητής κ. Αλιβιζάτος είναι ο τύπος του δυτικοπλήκτου Θεολόγου. Εσπούδασεν εις Προτεσταντικά Πανεπιστήμια, όπως και οι συνάδελφοί του, οι οποίοι ήλθον εις την Ελλάδα με τίτλους και 2-3 ξένας γλώσσας, προσόντα ικανά δια μίαν έδραν εν ταις Σχολαίς της Θεολογίας των Πανεπιστημίων μας. Και εντεύθεν διδάσκουν τι; Ορθόδοξον Θεολογίαν! Που την έμαθον; Γνώσις είναι η θεολογία; Ή μάλλον: γνώσις μόνον; Δυνάμεθα να χωρίσωμεν την Ορθόδοξον ζωήν από την Ορθόδοξον γνώσιν; Εάν δεν διδαχθώμεν ορθοδόξως και δεν ζήσωμεν ορθοδόξως, πως είναι δυνατόν να γίνωμεν ορθόδοξοι, και μάλιστα διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας; Φιλοσοφία είναι η θεολογία; Δεν είναι άνθος της εν Χριστώ ζωής; Δεν είναι μία μαρτυρία συνεχιζομένη, μία μαρτυρία της Αποστολικής και Πατερικής διδασκαλίας; Δεν είναι ζωή; Αν δεν είναι ζωή και είναι φιλοσοφικά σχήματα, τότε προς τι το θεολογείν; Διατί ημείς οι Ορθόδοξοι, που διετηρήσαμεν ανόθευτον την Πατερικήν θεολογίαν, άνευ της οποίας η Ορθοδοξία νοθεύεται, να μη την καλλιεργώμεν, δια να ακτινοβολή ως σωτηριώδης αλήθεια, αλλά να καταφεύγωμεν εις τα αιρετικά Πανεπιστήμια, με αποτέλεσμα να αυξάνωμεν την εν τω κόσμω σύγχυσιν; Αν ημείς δεν κατέχωμεν παμφαή την αλήθειαν, που ευρίσκεται λοιπόν; Που να την αναζητήση ο άνθρωπος; Δεν υποψιάζονται οι εις Δύσιν μεταβαίνοντες πόσον μέγαν κακόν προκαλούν εις εαυτούς, τους γενησομένους μελλοντικώς μαθητάς των και εις όλον τον κόσμον, όταν αφήνουν την αγίαν των Εκκλησίαν, εντός της οποίας μυσταγωγούνται την θεολογίαν, και την αναζητούν εκεί που δεν υπάρχει ειμή σύγχυσις και αμφιβολία και σκότος βαθύ; Και εντεύθεν γίνονται πρόξενοι σχισμάτων και ερίδων εις την Εκκλησίαν, ειρήνην άγουσαν. Και ενώ «περιάγουν ξηράν και θάλασσαν», δια να επιτύχουν την «ένωσιν» των απανταχού χριστιανών «εξ αγάπης», κατορθώνουν ασφαλώς να διαιρούν τους εν Χριστώ αδελφούς εντός του χώρου της Ελληνικής Ορθοδοξίας, εις ενωτικούς και ανθενωτικούς! Πότε, επί τέλους, θα γίνη αντιληπτή αυτή η αντινομία, που υπάρχει εντός της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας; Πότε η αγία Εκκλησία μας, ως αυτάρκης εν τη αληθεία, θα εκμεταλλευθή τον ίδιον πλούτον; Πότε θα δημιουργήση τας προϋποθέσεις εκείνας, που θα της επιτρέψουν, όπως οι παρουσιαζόμενοι να διδάξουν την ευσέβειαν μη μολύνωνται από το αιρετικόν μίασμα; Πότε θα απαλλαγώμεν από το πλέγμα κατωτερότητος έναντι των Ευρωπαίων; Διατί δεν συνειδητοποιούμεν τους θησαυρούς που μας εχάρισεν ο Θεός, ως αλήθειαν και φως πίστεως και ζωής, αλλά αρχοντοχωριατικώς θεωρούμεν αναγκαίον τον εμβολιασμόν μας με τον ιόν του προτεσταντισμού και του καθολικισμού, των αιρετικών, «οις ουκ έστι σωτηρία»; Εάν εγκαταλείψωμεν την Ορθόδοξον πνευματικήν παράδοσιν, η οποία διήκει εις την ιστορίαν της Εκκλησίας μέχρι των ημερών μας, ως αδιάσπαστος και αλυσιδωτή σπονδύλωσις και συνέχεια Πατερικής θεολογίας, που θα στραφώμεν και πως δεν θα ολισθήσωμεν εις αιρέσεις; Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να είπω ότι αι θεολογικαί μας Σχολαί δεν ωφελούν την Εκκλησίαν. Την βλάπτουν πολλάκις. Αν λάβη κανείς υπ’ όψιν ότι οι διάκονοι της Εκκλησίας, είτε δια τον Κλήρον προορίζονται είτε δια να εργασθούν ως λαϊκοί θεολόγοι, πρέπει να διέλθουν απαραιτήτως από τας θεολογικάς  Σχολάς των Πανεπιστημίων μας, εύκολον είναι να αντιληφθή, πως διαμορφούνται από διδασκάλους, οι οποίοι εμορφώθησαν εις προτεσταντικά ή καθολικά Πανεπιστήμια. Είναι θαύμα πως δεν εγίναμεν ακόμη αιρετικοί… Σπάνιον το φαινόμενον Πανεπιστημιακού Καθηγητού, που να διέφυγε τας επιδράσεις των ξένων. Το λάθος, όμως, δεν είναι των θεολογικών μόνον Σχολών. Η Πολιτεία έχει ανάγκην από πεπαιδευμένους Έλληνας. Και βλέπει την θεολογίαν ως ένα κλάδον παιδείας, και αδιαφορεί δια το πώς λειτουργεί. Η Εκκλησία όμως διατί δεν μεριμνά δια την ορθόδοξον συγκρότησιν των φορέων του ευαγγελικού λόγου; Βλέπομεν τους ερχομένους εις το Άγιον Όρος φοιτητάς της θεολογίας, εν πλήρει συγχύσει ιδεών και φρονημάτων ως προς την Ορθοδοξίαν, και αποκαρδιούμεθα δια το μέλλον της αγιωτάτης Εκκλησίας μας. Τους αναπτύσσομεν τας θεμελειώδεις αρχάς της Ορθοδόξου θεολογίας και μας ατενίζουν έκπληκτοι, ως εάν ήκουον ξένην διάλεκτον. Παραδίδω άνευ σχολίων εις τους αναγνώστας το κατωτέρω εκφραστικόν γεγονός. Προ διετίας εδέχθην εις το κελλίον μου εν τη Ιερά Μονή της Μετανοίας μου, δύο Λουθηρανούς θεολόγους, υποτρόφους του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά διημέρους συνομιλίας επί θεολογικών θεμάτων μοι είπον: «Πάτερ, έχομεν μακρόν διάστημα παρακολουθούντες Ορθόδοξον Θεολογίαν εις Αθήνας. Σας βεβαιούμεν ότι εδώ εις το κελλίον σας αντελήφθημεν τας μεγάλας διαφοράς μας, ότι τέλος έχομεν διαφοράς. Σας ευχαριστούμεν!». Και ετέρα περίπτωσις, όχι ολιγώτερον σημαντική της πρώτης. Ότε κατά το έτος 1959 εκτελούντο αι πανορθόδοξοι εορταί επί τη 600^η επετείω από της Κοιμήσεως του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά εν Θεσσαλονίκη, και μετά τας γενομένας ομιλίας του προγράμματος, με επλησίασεν ο αιδεσιμώτατος πρωτοπρεσβύτερος π. Κωνσ. Ρουζίτσκυ, πρύτανις της Θεολογικής Ακαδημίας της Μόσχας, δια να μου είπη: «πρώτην φοράν, πάτερ, βλέπω λαϊκούς καθηγητάς να ομιλούν περί μοναχισμού. Αυτό δεν το γνωρίζομεν εις την Ρωσίαν…». Θα το είπω και τούτο προς εντροπήν μας. Οι Ρώσοι θεολόγοι εκπροσωπούν σήμερον την Ορθόδοξον θεολογίαν. (Έχομεν, βεβαίως, και τας επαινετάς εξαιρέσεις εις τον κανόνα). Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς δεν ήτο Ρώσος. Είναι Έλλην βυζαντινός θεολόγος, εν τούτοις μόνον οι Ρώσοι μας τον…. επαρουσίασαν!  Εμάθομεν μόνον από τους Ρώσους θεολόγους τι σημαίνει άγιος Γρηγόριος Παλαμάς δια την Ορθόδοξον Θεολογίαν. Και οσάκις οι ιδικοί μας ασχοληθούν, κατά συμβεβηκός, με την θεολογίαν του, τελικώς θα μας είπουν: «δυστυχώς πολλή μελάνη εχύθη δι’ εν θέμα τόσον προσκρούον εις την ημετέραν λογικήν»! Και έχουν ασφαλώς δίκαιον, διότι νομίζουν ότι η θεολογία η Ορθόδοξος είναι μόνον λογική. Εις εμέ όμως αρκεί η μαρτυρία αυτή, δια να επιβεβαιώση του λόγου μου το ασφαλές. Αλλά θα δώσουν φρικτόν λόγον εις τον Θεόν οι θεολόγοι μας δια την σιωπήν των ή την αντορθόδοξον, έστιν ότε, λαλιάν των, επί του συγκλονίζοντος τας συνειδήσεις του ορθόδοξου λαού θέματος της ενώσεως. Είναι λυπηρόν, ότι εκ των εν ενεργεία καθηγητών των Πανεπιστημίων μας μόνον ένας φιλόλογος κατήγγειλε την παρασκευαζομένην προδοσίαν εις βάρος της Ορθοδοξίας. Τι να λέγη, τάχα, ο μέγας Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, βλέπων τον λαόν του επηρεαζόμενον από τους θεολόγους της επαρχίας του και οδηγούμενον προς εκείνους, οι οποίοι τον αφώρισαν; Επί τη ευκαιρία θα παρεκάλουν την δ)νσιν του «Τύπου» να ανεδημοσίευε, χάριν των χιλιάδων αναγνωστών του, την ομιλίαν του π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ, που περιελήφθη εις τον πανηγυρικόν τόμον επί ταις εορταίς του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά (Θεσσαλονίκη 1960). Ελπίζω έτσι να μάθουν τι είναι Ορθόδοξος Θεολογία, τα αξιολύπητα εκείνα παιδιά που σπουδάζουν θεολογίαν. Θα μάθουν και από πού αρχίζουν αι διαφοραί μας με τους αιρετικούς. Διότι με τας θεωρίας των καθηγητών των, ότι διαφέρομεν με τους αιρετικούς μόνον κατά τας μεθόδους σκέψεως, ότι ημείς είμεθα συνθετικοί και εκείνοι αναλυτικοί, ότι ημείς αναχωρούμεν εκ των επί μέρους και άλλα τοιαύτα φιλοσοφικά και θεωρητικά κατασκευάσματα, ουδέν έτερον επιτυγχάνεται, ειμή να εγκαθίσταται εις τον νουν των νέων θεολόγων εν ολόκληρον αφηρημένον σύστημα ιδεών, ενώ έχουν ανάγκην μόνον από ένα πτερόν του Αγίου Πνεύματος εις την καρδίαν των!

Προσευχή προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά

Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε, συ που γέννησες κατά σάρκα το Θεό Λόγο, κάμε δεκτή την εξαγόρευση των πολλών μου αμαρτιών και φέρε τη μετάνοιά μου στο Μονογενή Υιό σου και Θεό μας, για να λυπηθεί την ταλαίπωρη ψυχή μου. Δέσποινα Θεοτόκε ελέησε την πολύπαθη ψυχή μου. Δέσποινα Θεοτόκε, ελέησέ μου την ταπείνωση. Λυπήσου την ασθένειά μου, συ που έχεις μεγάλη παρρησία προς τον Γεννηθέντα από σένα. Μη παραβλέψεις λοιπόν τα δάκρυα της μετανοίας μου. Μη αποδιώξεις τον πόνο της καρδιάς μου. Αλλά με τις μητρικές σου παρακλήσεις απόσπασε για μένα την ευσπλαγχνία του Θεού και αξίωσέ με να ξαναβρώ το αρχαίο προπτωτικό κάλλος.                                                                                                                                            

Στον παρόντα βίο συνοδοιπόρησε και σύμπλευσε μαζί μου. Ενίσχυσέ με στις αγρυπνίες. Παρηγόρησέ με στις θλίψεις. Δώρισέ μου  την θεραπεία των ασθενειών. Σώσε με από τις αδικίες. Αθώωσέ με από τις συκοφαντίες. Ανάδειξέ με ισχυρό απέναντι στους αοράτους εχθρούς μου. Ναι υπεράγαθε, Δέσποινα Θεοτόκε, επάκουσε τη δέησή μου. Κατάσβεσε τις εναντίον μου επαναστάσεις. Καταπράϋνε τον πικρό θυμό μου. Διαπαιδαγώγησε τη γλώσσα μου, για να λέγω πάντα όσα συμφέρουν στην ψυχή μου. Δίδαξε τα μάτια μου να βλέπουν σωστά την αρετή. Τα χέρια μου να κάνουν το καλό, για να τα ανυψώνω επάξια σε στάση προσευχής. Καθάρισε το στόμα μου, για να επικαλούμαι το Πανάγιο όνομα του Θεού. Άνοιξε τα αυτιά μου, για να ακούω, να καταλαβαίνω και να εφαρμόζω τα λόγια των Αγίων Γραφών, που είναι πιο γλυκά κι από το μέλι.                                                                                                        
Δώσε μου καιρό μετανοίας και επιστροφής. Φύλαξέ με από τον ξαφνικό θάνατο και παραστάσου κοντά μου κατά το χωρισμό της ψυχής από το σώμα. Απάλλαξέ με από τη θέα της σκοτεινής όψης των δαιμόνων. Φέρε με σε οικειότητα με τον Θεό και αξίωσέ με να βρεθώ στα δεξιά του Θεού ως κληρονόμος των αιωνίων και αφθάρτων αγαθών. Την εξομολόγησή μου απευθύνω, Δέσποινά μου Θεοτόκε, σε Σένα, που είσαι η μόνη ελπίδα μου μετά το Θεό. Αξίωσέ με να κοινωνώ χωρίς κατάκριση το Πανάγιο και Πανάχραντο Σώμα και Αίμα του Υιού και Θεού σου, για να αξιωθώ να συμμετάσχω και στο γλυκύτατο και Ουράνιο Δείπνο του Παραδείσου.                                                                                                   
Δια των δικών σου πρεσβειών, πανύμνητε και υπερένδοξε Δέσποινα, κάμε να σωθεί κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που δοξάζει κι ευλογεί τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, την παναγία και ομοούσιο Αγία Τριάδα και τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων, Αμήν.  

Η ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

«Μη χωρίζετε την καρδίαν υμών από του Θεού… φυλάσσετε αυτήν μετά της μνήμης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού πάντοτε… ίνα μεγαλυνθή Χριστός εν υμίν…». Άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος.

Το θέμα της νοεράς προσευχής κατά τα τελευταία έτη κατέστη επίκαιρον τόσον εις τα ορθόδοξα κλίματα, όσον και εις τον Προτεσταντισμόν και τον Καθολικισμόν, εξ αφορμής των αλλεπαλλήλων εκδόσεων της «Φιλοκαλίας» και των Νηπτικών Πατέρων εις τρεις ευρωπαϊκάς γλώσσας. Η νοερά προσευχή αποτελεί, εις την σημερινήν εποχήν του ψυχικού άγχους, την μόνην καταφυγήν και το κύριον μέσον στροφής προς εαυτούς δια την ανεύρεσιν της απολεσθείσης υπάρξεως, του απολεσθέντος Παραδείσου, της εντός ημών υπαρχούσης Βασιλείας. Κάποτε, σπουδαίοι εκπρόσωποι της Καθολικής Εκκλησίας, εχαρακτήρισαν την νοεράν προσευχήν ως «πνευματικήν ηλιθιότητα» και η επίσημος Καθολική Εκκλησία θεωρεί την νοεράν προσευχήν και τον Ησυχασμόν ως είδος τι αιρέσεως. Σήμερον όμως παρουσιάζεται μία ύφεσις εις τας πεπλανημένας αυτάς αντιλήψεις και ο Δυτικός κόσμος στρέφεται διψαλέως προς την Ανατολήν, η οποία διετήρησε την αγάπην της προς την εσωτερικήν ζωήν. Βεβαίως, ουδέποτε η Δυτική Εκκλησία θα αγαπήση εις ίσον βαθμόν με την Ανατολικήν την εσωτερικήν ζωήν, εάν δεν απαγγιστρωθή από το μονομερές πνεύμα της εξωτερικής δραστηριότητος, το οποίον τείνει να την καταστήση ένα, εστερημένον βιουμένου επερβατισμού, εγκόσμιον οργανισμόν. Αλλ’ ανεξαρτήτως προς την θεολογικήν τοποθέτησιν της Καθολικής Εκκλησίας, ο λαός διψά «το ύδωρ το ζων», το οποίον αναβλύζει όχι από τον νοησιαρχικόν Αριστοτελισμόν της, αλλ’ από την ανθρωπίνην καρδίαν, εις την οποίαν «εκκέχυται η αγάπη του Θεού». Τοιουτοτρόπως εξηγούνται αι τελευταίαι εκδόσεις υπό των Δυτικών των Νηπτικών Πατέρων και το πλήθος των βιβλίων περί του Αγίου Όρους υπό Προτεσταντών και Καθολικών. Και ταύτα μεν περί των ξένων.                                                                

Ημείς δε οι Ορθόδοξοι Έλληνες, οι οποίοι κατέχομεν «τον θησαυρόν τούτον» της πατερικής Θεολογίας, κατά την τελευταίαν πεντηκονταετίαν, έχομεν απομακρυνθή από την παράδοσιν της ορθοδόξου πνευματικότητος, φθάσαντες εις το σημείον να αγνοούμεν και αυτό το βαθύτερον πνεύμα της αγιωτάτης Εκκλησίας μας. Δεν γνωρίζομεν μέχρι ποίου ορίου δικαιολογείται η εγκατάλειψις της εσωτερικής ζωής και της νοεράς προσευχής εις μίαν εποχήν, καθ’ ην είμεθα υποχρεωμένοι να διεξάγωμεν μέγαν αγώνα δια την προσαρμογήν της εκκλησιαστικής δράσεως εις νέας καταστάσεις. Βέβαιον όμως τυγχάνει το γεγονός ότι, ή από ιστορικούς λόγους, ή από την επιθυμίαν μιμήσεως ξένων προτύπων, διεκόψαμεν την συνέχειαν της ορθοδόξου παραδόσεως, υπερτονίσαντες την αξίαν της εξωτερικής δράσεως, μιας ηθικιστικής ζωής, αφού ούτε καν υποπτευόμεθα ότι «εντός ημών εστιν η βασιλεία του Θεού». Εντεύθεν και η ύπαρξις των Μοναστηρίων εκρίθη περιττή και ο Ησυχασμός κάτι ακατάληπτον και η νοερά προσευχή άκαρπος ενασχόλησις, και η αιώνιος ζωή ως δευτερεύον θέμα, δεδομένου ότι η καρδία είναι εσκορπισμένη εις τον κόσμον χάριν «κοινωφελών σκοπών». Το αντορθόδοξον αυτό πνεύμα εξακολουθεί να υφίσταται μεν, αλλά να πνέη ασθενέστερα εις τας ημέρας μας, χάρις εις την έκδοσιν πατερικών βιβλίων, της «Φιλοκαλίας», του «Ευεργετινού», μιας εκδόσεως περί νοεράς προσευχής, και σειράς όλης των πνευματοφόρων έργων του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου υπό της «Αγιορειτικής Βιβλιοθήκης» κ. ά.                         
Συν τούτοις αποτελεί λίαν αξιόλογον συμβολήν εις την αναζωπύρωσιν της στροφής προς την εσωτερικήν ζωήν, της οποίας την καρδίαν αποτελεί η νοερά προσευχή, η απόφασις του παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης, όπως, εξ αφορμής της εξακοσιοστής επετείου από της κοιμήσεως του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, αφιερωθή το τρέχον έτος εις την μνήμην του και λάβουν χώραν εορταί κατά τα μέσα του μηνός Νοεμβρίου, σχετιζόμεναι με την ορθόδοξον πνευματικότητα και τον Μοναχισμόν. Αν λάβωμεν υπ’ όψιν, ότι εκ των εξ υπό συζήτησιν θεμάτων κατά τας συνδιαλέξεις, αι οποίαι θα γίνουν μεταξύ των 150 περίπου ορθοδόξων θεολόγων—της κορυφής της Ορθοδόξου Θεολογίας—τα τρία αφορούν την ιστορίαν και την πνευματικότητα του Μοναχισμού, τότε δικαιούμεθα να υποστηρίζωμεν ότι ήδη ήρχισε να κατανοήται η αξία του παραθεωρουμένου Μοναχισμού μας.     Αι μελέται δε δια το θείον πρόσωπον του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, έχουν να ασκήσουν σημαντικήν επίδρασιν επί της συγχρόνου ζωής, της τόσον αβαθούς πνευματικώς, και ασφαλώς θα καταδείξουν την αστάθμητον αξίαν της νοεράς προσευχής, της οποίας υπήρξεν ακαταγώνιστος υπερασπιστής.

Οι άγιοι Πατέρες, άπαντες συλλήβδην, έκαμνον νοερτάν προσευχήν, κατά το «αδιαλείπτως προσεύχεσθαι» του Αποστόλου Παύλου, και ετόνισαν εις τα αθάνατα αυτών συγγράμματα, ότι άνευ του «αδιαλείπτως προσεύχεσθαι» είναι αδύνατος η κάθαρσις της καρδίας από των παθών και η έλλαμψις του αγίου Πνεύματος, πράγματα τόσον ολίγον πιστεύομεν σήμερον και από θεολόγους και από αθεολογήτους, δια «το είναι ημάς σάρκας», περιβαλλομένους το ευθηνόν ένδυμα της εν εξωτερική λάμψει «μορφώσεως της ευσεβείας».

«Aθωνικά άνθη»

Η Πανελλήνιος Ένωσις Ποντίων Αξιωματικών – Αλέξανδρος Υψηλάντης για τον ηρωϊκόν στρατιώτην Κωνσταντίνον Κουκκίδην:

Επιποθούμε να αναπολήσουμε το εντελώς διακριτικό γεγονός, που έλαβε χώρα στο βράχο της Ακρόπολης των Αθηνών, την 27^η Απριλίου του 1941, ημέρα κατάληψης των Αθηνών από τους Γερμανούς. Απτόητος και πραγματικά άξιος της πατρίδας, φρουρός της Ελληνικής Σημαίας, ο Κωνσταντίνος Κουκκίδης την υπέστειλε ενώπιον του ειδικού αποσπάσματος των Ναζί, την ασπάσθηκε ευλαβικά και σφίγγοντάς την στα καταφλεγόμενα από αισθήματα αγάπης αλλά και Εθνικού πόνου στήθη του, πραγματοποίησε το άλμα αυτοθυσίας στους βράχους, που συμβολίζουν την ιερότητα της Ελληνίδος Γης και την αναφαίρετη εσωτερική ελευθερία των παλληκαριών της. Ναι, θέλουμε να ξαναδούμε με τα μάτια της ψυχής μας, επί τόπου, αυτόν τον ξεχωριστό Έλληνα Στρατιώτη, που χωρίς άνωθεν προσταγή, στη φωνή της εθνικής του συνείδησης, και μόνο, υπακούοντας επιλέγει μοναδικό είδος θανάτου, που κατέπληξε τον κόσμο και κατέταξε τον ίδιο σε θέση περίοπτη μεταξύ των ηρώων, που έσωσαν την τιμή της πατρίδας και των ιερών συμβόλων της. Ναι, θα εκφράσουμε και πάλι ευλαβικά τον θαυμασμό μας και θα αποδώσουμε την οφειλόμενη τιμή στον ήρωα, ο οποίος κατέδειξε με το δικό του τρόπο την πίστη του Έλληνα στις αξίες της ηθικής και της Εθνικής Ελευθερίας και θα διαπιστώσουμε άλλη μια φορά το πώς και το γιατί του κατορθώματος: Λειτούργησαν αστραπιαία όσα είχαν σταλάξει μέσα του οι Πόντιοι γονείς και δάσκαλοί του, όπως οι ίδιοι τα διδάχτηκαν σε ανάλογες ηρωϊκές πράξεις των πατέρων τους στον αλησμόνητο Πόντο μας!

«Διέφθειρον τὸν ἀμπελῶνα μου…» εἰς τὴν Βοστώνην!

Συμπροσευχὴ τοῦ Σεβ. Μητρ. Βοστώνης κ. Μεθοδίου καὶ τοῦ Παπικοῦ Καρδιναλίου Σὸν O'Malleyἐπραγματοποιήθη κατὰ τὴν θ. Λειτουργίαν τῆς Ἀναστάσεως! Μάλιστα ὁ δεύτερος «εὐαγγέλισε» τὸ Ὀρθόδοξον ποίμνιον, ἐφόσον φορῶν τὰ ἄμφιά του ἐπίσης ἀνέγνωσε μετὰ τὸν Μητροπολίτην τὴν ἀναστάσιμον εὐαγγελικὴν περικοπήν! Θὰ ἀναρωτηθῆ κανεὶς πῶς συμβαίνει αὐτό; Εἶναι ἁπλῶς ἡ φυσικὴ κατάληξις τῶν πραγμάτων, ὅταν ὁ Μητροπολίτης θεωρεῖ εὐλογημένον τὸν Πάπαν τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων καὶ ὅταν αἱ ἐκκλησιαστικαὶ ἀκολουθίαι ἐκλαμβάνωνται ὡς τόποι ἀνταλλαγῆς ἐπισκέψεων! Διατὶ ἡ ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων θεωρεῖται σωστή ἐνέργεια; Ὁ ποιήσας αὐτὴν εἶναι ἄξιος εὐλογίας; Μήπως νὰ ἀφαιρέσωμεν αὐτὰ καὶ ἀπὸ τὸ Συνοδικὸν τῆς Ὀρθοδοξίας; Ἡ ἄρσις ἔλυσε κάποιο πρόβλημα; Ἰδιαιτέρου σχολιασμοῦ ἀξίζει ἡ δεδηλωμένη εὐφορία διὰ μελλοντικὴν πλήρη ἑνότητα. Ἀπὸ ποῦ ἐκπηγάζει αὐτὴ ἡ ἐλπίς, ἐφόσον εῖναι γνωστὸν ὅτι εἰς τοὺς διαλόγους συνεχῶς ἀνα- φαίνονται ἐντονώτερα τὰ ζητήματα, τὰ ὁποῖα μᾶς χωρίζουν. Πιθανῶς ὁ διάλογος προχωρεῖ, ἀλλὰ δὲν σημαίνει ὅτι βαδίζομεν πρὸς πλήρη ἑνότητα. Ἴσως βαδίζομεν πρὸς πλήρη διάστασιν. Ἐκτὸς καὶ ἂν κάποιοι ἀγωνίζωνται νὰ προκαλέσουν μίαde facto κατάστασιν προκειμένου νὰ μᾶς φέρουν πρὸ τετελεσμένων. Ἀλλὰ αὐτὸ τοὺς προειδοποιοῦμεν ὅτι ἀποτελεῖ «ὄνειρον θερινῆς νυκτός». Εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς ἀπὸ τὴν ἄλλην οὐδεὶς συνειδητοποιεῖ τὴν ἱερότητα καὶ τὴν σημασίαν τῶν ἀκολουθιῶν, ὥστε νὰ συμμετέχουν εἰς αὐτὰς ἄλλοτε Παπικοὶ καὶ ἄλλοτε Διαμαρτυρόμενοι! Οἱ χριστιανοὶ τῆς Βοστώνης γιατί δὲν ἀντιδροῦν; Ὅπως ἀνέγραψε τὸ aktines.blogspot.gr τῆς 14ης Ἀπριλίου ἐ.ἔ.: «Τὴ Μεγάλη Τρίτη τῶν Καθολικῶν (31 Μαρτίου 2015) ὁ Ὀρθόδοξος Μητροπολίτης Βοστώνης Μεθόδιος παρευρέθηκε στὸ Ρωμαιοκαθολικὸ καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μαζὶ μὲ τὸν καρδινάλιο ΣὸνO'Malley γιὰ τὴν τελετὴ τοῦ Χρίσματος. Στὴν τελετὴ οἱ Παπικοὶ εὐλογοῦν τὰ ἔλαια, ποὺ θὰ χρησιμοποιηθοῦν ἀπὸ ὅλες τὶς ἐνορίες τους σὲ βαπτίσεις, Χειροτονίες, Εὐχέλαιο κ.α. Ὁ Μητροπολίτης Μεθόδιος στὴν ὁμιλία του ἀνέφερε ὅτι «γιορτάζουμε τὸ 50 ἔτος ποὺ ὁ εὐλογημένος Πάπας Παῦλος Ι, συναντήθηκε μὲ τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα καὶ τὴν ἄρση τῶν ἀμοιβαίων ἀφορισμῶν ποὺ εἶχαν τεθεῖ σὲ ἰσχὺ γιὰ σχεδὸν 1.000 χρόνια. Ἀπὸ τότε, οἱ δύο Ἐκκλησίες μας ἔχουν ἔρθει ὅλο καὶ πιὸ κοντὰ καὶ ἔχουμε μεγάλη ἐλπίδα γιὰ τὴν πλήρη ἑνότητα ὅσο προχωρᾶμε». Τὴ Μεγάλη Τρίτη, λοιπόν, ὁ Ὀρθόδοξος Μητροπολίτης Βοστώνης Μεθόδιος θεώρησε καλὸ νὰ παρευρεθεῖ στὸ Ρω- μαιοκαθολικὸ καθεδρικὸ ναὸ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μαζὶ μὲ τὸν καρδινάλιο Σὸν O'Malley. Ἀνταπόδοση τῆς ἐπισκέψεως ὑπῆρξε ἡ παρουσία τοῦ Ρωμαιοκαθολικοῦ Ἀρχιεπισκόπου Βοστώνης, καρδιναλίου Σὸν O'Malley, στὸν Ὀρθόδοξο καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Βοστώνης στὴν Ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως. Ὁ καρδινάλιος O'Malley μάλιστα συμμετεῖχε κατὰ τρόπο λειτουργικὸ στὴν Ἀκολουθία τῆς Ἀναστάσεως, καθότι ἀνέγνωσε τὸ ἑωθινὸ εὐαγγέλιο τῆς Ἀναστάσεως στὴν ἀγγλικὴ γλώσσα ἀμέσως μετὰ ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Βοστώνης Μεθόδιο, ὁ ὁποῖος προέστη τῆς Ἱερῆς Ἀκολουθίας».

Του αγίου Μάρκου του Ασκητού:

Μόνον οι τέλειοι εις την αρετήν άνδρες, δύνανται να αντιλαμβάνωνται και να αισθάνωνται τα παραπτώματά των. Εάν, επομένως, τα φανερά αμαρτήματα είναι δυσκατανόητα, εις ημάς, πόσω μάλλον μας διαφεύγουν οι αμαρτωλοί διαλογισμοί μας; Ημείς δε αγνοούντες κατά το πλείστον τας κακίας μας, εκπληττόμεθα και ταρασσόμεθα όταν μας έρχωνται ανάλογοι πειρασμοί.

Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, τότε τι χρειάζονται το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το «Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πυρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν!

Εις τα ζητήματα της πίστεως δεν χωρούν ανθρώπινοι συναισθηματισμοί. Αείποτε η Εκκλησία του Χριστού «δια τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς». Μέσος όρος δεν υπάρχει. Ή πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν. Ή ο από δέκα αιώνων Καθολικισμός περιέπεσεν εις αιρέσεις, οπότε πρέπει να τας αποβάλη και κατόπιν να έλθη προς ένωσιν Δογματικήν και Εκκλησιαστικήν ή δεν έχει αιρέσεις οπότε η Εκκλησία μας πλανάται επί δέκα αιώνας. Και όχι μόνον δέκα αιώνας, αλλά πλανάται μεθ' όλων των Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων, και τα πάντα γίνονται άνω κάτω. Και κατά συνέπειαν πρέπει να διορθώσωμεν Ιερούς Κανόνας, να συμπληρώσωμεν το Σύμβολον της Πίστεως, να διασκευάσωμεν τα λειτουργικά μας βιβλία, να χρίσωμεν με ασβέστη τους τοιχογραφημένους αγίους Πατέρας μας και να καύσωμεν τας φορητάς εικόνας των, αφού επλανήθησαν και πλανούν και ημάς τόσους αιώνας.   Πρέπει να παύσωμεν του λοιπού να λέγωμεν εις τας προσευχάς  μας «δι' ευχών των αγίων Πατέρων ημών». Πρέπει να κλαύσωμεν δια τα πλήθη των Ομολογητών, που εμαρτύρησαν ματαίως και προ του σχίσματος και μετά το σχίσμα. Και πρέπει να σβήσωμεν πλέον και την ιεράν κανδήλαν, που καίει ακοίμητα εις την είσοδον του Ναού του Πρωτάτου, επάνω εις τα άγια λείψανα των Αγιορειτών Πατέρων, που εμαρτύρησαν από τους Ενωτικούς του 13^ου αιώνος, διότι δεν εδέχθησαν το μνημόσυνον του Πάπα. Εάν δεν είναι αιρετική η παπική Εκκλησία, τότε τα θαύματα των αγίων Ομολογητών της Ορθοδοξίας είναι δαιμονικαί απάται. Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, πρέπει να καύσωμεν όλους τους αντιλατινικούς λόγους του Μ. Φωτίου, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Καβάσιλα, Ιωσήφ Βρυεννίου, Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, Γενναδίου του Σχολαρίου και τόσων ιερωτάτων θεολόγων μέχρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ως και τας Συνοδικάς αποφάσεις. Τότε τι χρειάζονται το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το «Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πυρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν! 

Ἡ οἰκουμενικότητα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου

O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 23 Απριλίου 2015

Του αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του τροπαιοφόρου, Γλυκερίου μάρτυρος, Γεωργίου του εν Μαγνησία (1796), Λαζάρου και Λουκά (1802) των νεομαρτύρων.

Ἡ οἰκουμενικότητα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ποὺ ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ τὴ λειτουργικὴ τέχνη, τὴν τιμὴ πρὸς τὸν Ἅγιο λαῶν καὶ φυλῶν ἀκόμα καὶ μὴ ὀρθοδόξων, τὴ λαϊκὴ θρησκευτικότητα, μαρτυρεῖται περίτρανα ἀπὸ τὴν γ’ Ὠδὴ τοῦ Κανόνος του: «Γῆ πᾶσα καὶ βρότειος φυλή, οὐρανός τε συγχαίρει, στρατὸς Ἀγγέλων τε, ὁ πρωτοστράτηγος γάρ, Χριστοῦ νῦν Γεώργιος ἐκ γῆς, βαίνει πρὸς οὐράνια». Παρὰ τὴν εὐρέως διαδεδομένη τιμὴ καὶ εὐλάβεια πρὸς τὸν Ἅγιο Γεώργιο, δὲν ὑπάρχουν πολλὲς αὐθεντικὲς ἱστορικὲς πηγὲς γιὰ τὸ πρόσωπο καὶ τὸ μαρτύριό του. Πρώτη καὶ σπουδαιότερη πηγὴ ἀπὸ τὴν ὁποία ἀντλοῦμε πληροφορίες γιὰ τὸν βίο, τὸ μαρτύριο καὶ τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου εἶναι τὸ ἱστορικὸ ποὺ συνέταξε ὁ ὑπηρέτης τοῦ Ἁγίου, Πασικράτης, ὁ ὁποῖος παρακολούθησε τὰ γεγονότα τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος γεννήθηκε μεταξὺ τῶν ἐτῶν 280 – 285 μ.Χ., πιθανότατα στὴν περιοχὴ τῆς Ἀρμενίας, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ. Ἐκεῖ, σὲ ἕνα μοναστήρι τῆς περιοχῆς, ὁ Ἅγιος δέχθηκε τὸ μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καὶ ἔγινε μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ πατέρας τοῦ Ἁγίου ὀνομαζόταν Γερόντιος, ἦταν Συγκλητικὸς – στρατηλάτης στὸ ἀξίωμα – καὶ καταγόταν ἀπὸ πλούσια καὶ ἐπίσημη γενιὰ τῆς Καππαδοκίας. Σὲ παλαιὸ χειρόγραφο ἀναφέρεται ὅτι γεννήθηκε στὴ Σεβαστούπολη τῆς Μικρᾶς Ἀρμενίας καὶ ὅτι ἀρχικὰ ἦταν εἰδωλολάτρης, ἐνῷ ἀργότερα ἔγινε Χριστιανός. Ἡ σύζυγός του ὀνομαζόταν Πολυχρονία, ἦταν Χριστιανὴ καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴ γνωστὴ Λύδδα (Διόσπολη) τῆς Παλαιστίνης. Ὅπως ἀναφέρουν οἱ πηγές, ἡ οἰκογένεια τοῦ Ἁγίου, ὅταν ἐκεῖνος ἦταν σὲ μικρὴ ἡλικία, μετοίκησε στὴ Λύδδα, λόγω τοῦ θανάτου τοῦ πατρός του.

Σὲ νεαρὴ ἡλικία ὁ Γεώργιος κατατάχθηκε στὸ Ρωμαϊκὸ στρατό. Διακρίθηκε γιὰ τὴν τόλμη καὶ τὸν ἡρωισμό του καὶ ἔλαβε τὸ ἀξίωμα τοῦ Τριβούνου. Λίγο ἀργότερα ὁ Διοκλητιανὸς τὸν ἔκανε Δούκα (διοικητή) μὲ τὸν τίτλο τοῦ Κόμητος στὸ τάγμα τῶν Ἀνικιώρων τῆς αὐτοκρατορικῆς φρουρᾶς, «πολλάκις πρότερον μεγαλοπρεπῶς διαπρέψας τοῦ τῶν σχολῶν μετὰ ταῦτα πρώτου τάγματος κόμης κατ’ ἐκλογὴν προεβλήθη».

Στὶς ἀρχὲς τοῦ 303 μ.Χ. ὁ Ἅγιος συλλαμβάνεται καὶ ἀκολουθεῖ τὸ μαρτύριο. Ἡ πίστη τοῦ Ἁγίου γίνεται ἀφορμὴ νὰ βαπτισθοῦν Χριστιανοὶ οἱ στρατιωτικοὶ Ἀνατόλιος καὶ Πρωτολέων, Βίκτωρ καὶ Ἀκίνδυνος, Ζωτικὸς καὶ Ζήνωνας, Χριστόφορος καὶ Σεβηριανός, Θεωνᾶς, Καισάριος καὶ Ἀντώνιος, τῶν ὁποίων τὴ μνήμη ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία στὶς 20 Ἀπριλίου καὶ ἡ βασίλισσα Ἀλεξάνδρα, σύζυγος τοῦ Διοκλητιανοῦ, μαζὶ μὲ τοὺς δούλους της Ἀπολλώ, Ἰσαάκιο καὶ Κοδράτο, τῶν ὁποίων ἡ μνήμη τιμᾶται στὶς 21 Ἀπριλίου.

Ὁ Ἅγιος μαρτύρησε, «ἀπετμήθη τὴν κεφαλήν», μετὰ ἀπὸ πλῆθος βασανιστηρίων, τὴν Παρασκευὴ 23 Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 303 μ.Χ. Κατὰ δὲ τὸν ὑπολογισμὸ τοῦ ἱστορικοῦ Εὐσεβίου καὶ σύμφωνα μὲ τὸ Μακεδονικὸ ἡμερολόγιο, ἡ ἡμέρα αὐτὴ ἀντιστοιχοῦσε στὴν Παρασκευὴ τῆς Διακαινησίμου, τοῦ Πάσχα. Κρυφὰ σήκωσαν οἱ Χριστιανοὶ τὸ πάντιμο λείψανό του καὶ τὸ ἔθαψαν μαζὶ μὲ αὐτὸ τῆς Ἁγίας μητρός του, ἡ ὁποία μαρτύρησε τὴν ἴδια ἢ τὴν ἑπόμενη ἡμέρα. Ὁ πιστὸς ὑπηρέτης τοῦ Ἁγίου, Πασικράτης, ἐκτελώντας τὴν ἐπιθυμία τοῦ Ἁγίου, παρέλαβε τὸ Ἅγιο λείψανο τοῦ Μάρτυρα μαζὶ μὲ αὐτὸ τῆς μητέρας του καὶ τὸ μετέφερε στὴ Λύδδα τῆς Παλαιστίνης. Ἀπὸ ἐκεῖ, ὅπως βεβαιώνουν οἱ πηγές, οἱ Σταυροφόροι πῆραν τὰ ἱερὰ λείψανα τῆς Ἁγίας Πολυχρονίας καὶ τὰ μετέφεραν στὴ Δύση.

Μετὰ τὸ μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ Ἁγίου, μαρτύρησαν καὶ οἱ συνδέσμιοί του Εὐσέβιος, Νέων, Λεόντιος, Λογγίνος καὶ ἄλλοι τέσσερις μαζί. Τὴν μνήμη τους τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία στίς 24 Ἀπριλίου.

Βλέπουμε ὅτι μὲ κέντρο τὴν ἡμέρα τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου, δημιουργεῖται μέσα στὸ τελετουργικὸ χρόνο τῆς Ἐκκλησίας, ἕνας ἑορτολογικὸς κύκλος, ὁ ὁποῖος καλλιεργεῖται περισσότερο ἀπὸ τὰ Τυπικὰ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ξεκινᾶ στὶς 20 Ἀπριλίου καὶ τελειώνει στὶς 24 τοῦ αὐτοῦ μηνός. Ὁ ἑορτολογικὸς αὐτὸς κύκλος δείχνει τὴν περίοπτη θέση τοῦ Μεγαλομάρτυρος στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ τιμὴ τοῦ Ἁγίου ἐπεξετάθη ἐντὸς ὀλίγου χρόνου σὲ ὅλη τὴν Ἀνατολή. Ἔτσι στὴ Συρία ἤδη ἀπὸ τὸν 4^ο αἰώνα μ.Χ. ὑπῆρξαν ναοὶ ἀφιερωμένοι στὴ μνήμη του, ἐνῷ στὴν Αἴγυπτο ὑπῆρχαν περὶ τοὺς 40 ναοὺς καὶ 3 Μονὲς στὸ ὄνομά του. Στὶς λοιπὲς ἀνατολικὲς περιοχὲς ἡ τιμὴ τοῦ Ἁγίου εἶχε λάβει τεράστιες διαστάσεις ἀπὸ ἀρχαιοτάτους χρόνους. Στὴν Ἁγιοτόκο καὶ μαρτυρικὴ Καππαδοκία βρίσκονται πολλοὶ ναοὶ ἀφιερωμένοι στὸν Μεγαλομάρτυρα, ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλους Ἁγίους, μὲ ἐξαίρετες τοιχογραφίες τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου, καθὼς καὶ τῆς μητρός του Ἁγίας Πολυχρονίας. Καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη ὅμως πολλοὶ καὶ ὀνομαστοὶ ναοὶ ἦταν ἀφιερωμένοι στὸν Μεγαλομάρτυρα τοῦ Χριστοῦ Γεώργιο.
Ἡ τιμὴ πρὸς τὸν Ἅγιο Γεώργιο στὴν περιοχὴ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καλλιεργήθηκε ἰδιαίτερα ἀπὸ τὸν Ὅσιο Θεόδωρο τὸν Συκεώτη. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ στὶς 22 Ἀπριλίου, ἑορταζόταν στὴν Κωνσταντινούπολη μὲ ἱερὰ Σύναξη στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου «ἐν τῷ Δευτέρῳ». Αὐτὸ ἀκριβῶς καταδεικνύει τὴ σχέση μεταξὺ τῶν δύο Ἁγίων.

«Ορθόδοξος Τύπος» : Κατά την Ορθόδοξον Παράδοσιν (η μικτή Μονή του Έσσεξ)

…Μία από τας ερωτήσεις, αι οποίαι ετέθησαν, ήτο και αυτή: «Διατί η Ιερά Μονή του Γέροντος Σωφρονίου εξ αρχής έγινε μικτή, όπου εγκαταβιούν και γυναίκες μοναχαί; Η απάντησις ήτο ασαφής. Ελέχθη ότι, αναχωρών εξ αγίου Όρους ο Γέρων Σωφρόνιος ηρώτησε περί του θέματος αυτού τον άγιον Σιλουανόν και του επέτρεψε…. Δεν διηυκρινίσθη σαφώς.           

Αλλ΄ εν πάση περιπτώσει, το θέμα παραμένει σοβαρόν. Θεολόγος διορθοδόξων διαστάσεων προσκυνητής της ως άνω  ι. Μονής του Λονδίνου, συζητών μετά φίλου του Καθηγητού, ηρώτησεν επί λέξει: «Μήπως γνωρίζετε, εάν υπάρχη εις τον παγκόσμιον Ορθόδοξον χώρον, ιερά Μονή όπως αυτή του Τιμίου Προδρόμου, με κοινήν λατρείαν, κοινήν τράπεζαν κλπ.»; Ο κ. Καθηγητής δεν απήντησε. Μερικοί προβάλλουν το επιχείρημα ότι ευρίσκεται εις μίαν τόσον μεγάλην πόλιν!  Αλλά και άλλαι Ορθόδοξοι Μοναί ευρίσκονται εις το Σύδνεϋ της Αυστραλίας, εις πολιτείας και πόλεις της Αμερικής, της Ευρώπης… εντούτοις πουθενά δεν συναναστρέφονται και σχεδόν συζούν εις τον ίδιον μοναστικόν χώρον μοναχοί και μοναχαί. Ο ιερός Χρυσόστομος, ο Μ. Βασίλειος και όλοι οι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, θα το απεδέχοντο; Ασφαλώς, όχι! Μήπως θα πρέπει κάποτε ν΄ ακολουθήση την Ορθόδοξον Παράδοσιν και η ανωτέρω Ιερά Μονή;Το θέτομεν εισηγητικώς.

ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΝ ΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Ουδέν σύνθημα είναι τόσον επικίνδυνον σήμερον, όσον είναι το της ενότητος. Σήμερον η ενότης αποτελεί πόθον και απαίτησιν όλων των λαών. Πόθον, διότι η ενότης ευρίσκεται εις τα βάθη της ανθρωπίνης ψυχής. Απαίτησιν, διότι μόνον δια της ενότητος των λαών, δύναται να αποφευχθή ο διαγραφόμενος κίνδυνος ενός πυρηνικού πολέμου. Ποίος τολμά να αντιτεθή εις το σύνθημα τούτο, χωρίς να θεωρηθή ως εχθρός της παγκοσμίου οικογενείας;  Εχαρακτηρίσαμεν το σύνθημα της ενότητος ως επικίνδυνον. Εξηγούμεθα. Αν πρόκηται περί ενότητος, εις το επίπεδον της συνεργασίας και συνυπάρξεως των εθνών και ανοχής, των μεταξύ των καθεστωτικών διαφορών, παρά τον πρόσκαιρον χαρακτήρα της εκβιαζομένης αυτής ενότητος, ουδέν, ίσως, το κακόν υπάρχει. Αν όμως το σύνθημα της ενότητος περιλαμβάνη τον θρησκευτικόν βίον των λαών, όπως ακριβώς και επιζητείται, το πράγμα είναι απατηλόν και ολέθριον, δι’ αυτήν την ιδίαν ανθρωπότητα. Βεβαίως, η άποψις ότι η θρησκευτική ενότης βλάπτει, εν τη εννοία της θρησκευτικής εξισώσεως των πάντων, δεν γίνεται αποδεκτή ούτε από την διεθνή μασωνίαν, ούτε από τον παγκόσμιον κομμουνισμόν, αλλ’ ούτε και από τα αναρίθμητα πλήθη των θρησκευτικώς αδιαφόρων. Διότι η μασωνία, ως υπερθρησκεία, αίρεται υπεράνω των θρησκευτικών διαφορών και εναγκαλίζεται, εν ισότητι, πάσας τας θρησκείας. Ο κομμουνισμός, επίσης ως άθρησκος, απεκδέχεται την επί διεθνούς επιπέδου επικράτησίν του ή δια της εκριζώσεως του θρησκευτικού συναισθήματος ή, εφ’ όσον δεν δύναται να επιτύχη τούτο, τουλάχιστον να καταστήση πάσας τας θρησκείας ακινδύνους, δια της αμβλύσεως των δογμάτων. Και κατά τα τελευταία έτη προς τας δύο αυτάς κατευθύνσεις στρέφεται. Ωσαύτως, οι θρησκευτικώς αδιάφοροι ουδέν έχουν να ζημιωθούν, εάν ενοποιηθούν πάσαι αι, κατ’ αυτούς, πεπλανημέναι θρησκείαι, χάριν της παγκοσμίου ενότητος. Το πράγμα όμως διαφέρει δια τον Βουδισμόν και τον Μωαμεθανισμόν, που συνεχώς εξαπλούνται εις τον κόσμον, διότι έχουν τον εγωισμόν και την φιλοτιμίαν να μη θέλουν οιανδήποτε ενότητα εις βάρος της μωράς πίστεώς των. Εύγε των!...

Εκείνοι που συζητούν περί ενότητος όλων των δογματικών αποχρώσεων, ενώ εκ των προτέρων δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν τας πιστευομένας αληθείας των, είναι οι χριστιανοί. Και οι «ορθόδοξοι» θέλουν ενότητα και οι παπικοί και προτεστάνται. Καμμία κίνησις δεν εύρεν εις τον κόσμον τόσην απήχησιν τελευταίως, όσον η προς ενότητα του χριστιανικού κόσμου κίνησις, αφού το μείζον τμήμα της ανθρωπότητος ανήκει εις τον κομμουνισμόν, τον μασωνισμόν και τους αδιαφόρους θρησκευτικώς. Διατί να μη θέλουν την ένωσιν του χριστιανικού κόσμου, χάριν της επί γης ειρήνης; Και οι μεν εντός εισαγωγικών «ορθόδοξοι», μη γνωρίζοντες την Ορθοδοξίαν, ως και την κατ’ ευθείαν από τον Χριστόν, τους Αποστόλους και την παράδοσιν ΜΙΑΝ Εκκλησίαν, ευκόλως διαλέγονται δια μίαν ενότητα με τον παπισμόν και τον προτεσταντισμόν επί ίσοις όροις, εκάστου δόγματος διατηρούντος ό,τι πιστεύει ως αλήθειαν. Οι δε προτεστάνται δεν θα είχον πολλήν αντίρρησιν να αποδεχθούν παπισμόν και Ορθοδοξίαν ως δύο επί πλέον χριστιανικάς ομολογίας εις τας τετρακοσίας περίπου προτεσταντικάς, χωρίς βεβαίως να απαρνηθούν ό,τι θεωρούν ορθόν ιδικόν των και χωρίς να σταματούν την ατέρνονα έρευνάν των δια την εύρεσιν της αληθείας! Οι δε παπικοί ευρίσκουν την προς ενότητα τείνουσαν εποχήν μας ως μίαν σπανίαν ευκαιρίαν να αντλήσουν οφέλη τόσον από τους αφελείς «ορθοδόξους», όσον και από το επαναστατήσαν τέκνον των, τον προτεσταντισμόν, αρκούμενοι μόνον εις την αξίωσιν να βλέπουν πάντες εις το πρόσωπον του πάπα την μίαν εν τω κόσμω Εκκλησίαν. Και ας κρατούν τας παραδόσεις των…

Αυτή είναι, είτε το θέλομεν είτε όχι, η σημερινή πραγματικότης. Πραγματικότης άκρως δραματική δια την Ορθοδοξίαν και ιδίως την Ελληνικήν. Διότι οι Σλαυϊκοί λαοί διήλθον από την κάμινον των πειρασμών και ήδη ανανεούνται εν τη Ορθοδοξία των δια του κομμουνιστικού κνούτου. Και τους μεν, βεβαίως, διαλόγους ούτε τους φοβούμεθα, αλλά ούτε και τους απωθούμεν. Φοβούμεθα μόνον τους δια λογαριασμόν της Ορθοδοξίας περιάγοντας ξηράν και θάλασσαν χάριν της ενότητος, διαλεγομένους και εφαπτομένους επικινδύνως των παπικών και προτεσταντικών περιοχών. Εκείνο όμως το οποίον περισσότερον και μας φοβίζει και μας εμβάλλει εις ανησυχίας, είναι η απύθμενος άγνοια και αδιαφορία δια την ορθόδοξον πίστιν του ελληνικού λαού. Ο λαός μας, από της απελευθερώσεως του Γένους, υπέστη μίαν προοδευτικήν παραπλάνησιν, και σήμερον αφού «εμίγη τοις έθνεσι και έμαθε τα έργα αυτών», ευρίσκεται αποχρωματισμένος από την πίστιν των Πατέρων του και με «της ψυχής τα όμματα πεπηρωμένα ως ο τυφλός εκ γενετής». Εάν εγίνετο ένα είδος δημοψηφίσματος μεταξύ του ελληνικού λαού, ως προς την θρησκευτικήν του προτίμησιν, πως θεωρεί την Ορθοδοξίαν, τους αιρετικούς, τας ανατολικάς θρησκείας, την αθεϊαν, τι, εν πάση περιπτώσει, είναι ένας έκαστος, θα ευρισκόμεθα ενώπιον του πλέον τραγικού μωσαϊκού ιδεών, ηθικής, θρησκειών και ασεβείας. Ο Ελληνικός λαός, ας το αντιληφθώμεν, δεν είναι ο περιούσιος ορθόδοξος λαός, όπως θέλομεν να τον αποκαλώμεν. Διέρχεται τρομεράν πνευματικήν, ηθικήν και φιλοσοφικήν κρίσιν. Ευρεθείς εντός των πλέον γοητευτικών ρευμάτων της εποχής, εστερημένος των βιωμάτων της νικώσης τον κόσμον Ορθοδόξου πίστεως, ηναγκάσθη να δεχθή εις την ψυχήν του ό,τι δύναται να φαντασθή κανείς. Και ούτω, του είναι αδύνατον να αντιληφθή δια ποίον λόγον η ενότης είναι ολεθρία δι όλην την ανθρωπότητα, καθ’ ον χρόνον κινδυνεύει το μοναδικόν φως του κόσμου…

Μέσα εις την αυτήν την άνευ προηγουμένου σύγχυσιν του Ελληνικού λαού, συνετηρήθησαν και αδιάφθοροι εις την Ορθοδοξίαν των Έλληνες. Αυτοί είναι αρκετοί μεταξύ του κλήρου και του λαού, όσοι χρειάζονται δια να μαρτυρούν την σώζουσαν Ορθοδοξίαν και να αντιδρούν εις αντορθοδόξους ενεργείας και να δακτυλοδεικτούν το φως της πίστεως. Εις αυτούς πίπτει το βάρος της ευθύνης, όπως, ευκαίρως, ακαίρως, εις πάσαν περίπτωσιν, και δια παντός μέσου ευαγγελίζωνται την Ορθοδοξίαν, καταδεικνύουν την αλήθειαν και επισημαίνουν τους κινδύνους της αγιωτάτης Εκκλησίας μας. Και ο μέγας κίνδυνος σήμερον είναι το κήρυγμα της ενότητος επί βάσεως αορίστου, της ενότητος δια την ενότητα, με συνέπειαν την νόθευσιν της Ορθοδόξου διδασκαλίας. Δια την απόκρουσιν δε της επιβουλής είναι επείγουσα ανάγκη ενότητος καρδιών, θελήσεων και σκέψεων, παραμεριζομένων των μικροφιλοτιμιών και λησμονουμένων των πικριών, «αν τις έχη προς τινα μομφήν». Δεν χρειάζεται πολλή διορατικότης, δια να διίδη κανείς την επιδείνωσιν της καταστάσεως και το ανατέλλον – «αν μη Κύριος διασκεδάση βουλάς αρχόντων» -- σχίσμα εντός των κόλπων της Ελλαδικής Εκκλησίας. Όσοι, χάριτι Χριστού, παρέμειναν γνησίως Ορθόδοξοι κατά βίον και γνώσιν, οφείλουν να συσπειρωθούν περί την Ορθόδοξον Ελληνικήν Εκκλησίαν, δια να προλάβουν, ανθρωπίνως, το διαγραφόμενον σχίσμα, διακηρύττοντες ότι η ενότης είναι δυνατή μόνον επί του εδάφους της Ορθοδοξίας. Πάσα άλλη ενότης αποτελεί ασυγχώρητον έγκλημα. Διότι νοθεύεται η μόνη απομείνασα ελπίς του κόσμου Ορθοδοξία, η οποία δέον όπως παραμένη, ως Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, έξω των κόλπων της οποίας δεν υπάρχει σωτηρία. Ενότης λοιπόν εν Ορθοδοξία. Τα άλλα όλα είναι επιτεύγματα του Σατανά και των «κατεφθαρμένων τον νουν».

Ρωμιοσύνη: « Έλλειμμα» λογικής «Πλεόνασμα» καρδιάς

Ηλιάδης  Σάββας

Διά βίου δάσκαλος
Κιλκίς 18- 4- 2015    

    

Σήμερα η ζωή μας κατακλύζεται από οικονομικούς όρους αμέτρητους, εν πολλοίς ακατανόητους ή δυσνόητους. Όλοι τους επιδίδονται στην περιγραφή των οικονομικών δεδομένων και γενικότερα στην οικονομική κατάσταση προσώπων, οργανισμών, εταιρειών αλλά και κρατών και όλης της ανθρωπότητας.

    Δυο απ΄ αυτούς, το «έλλειμμα» και το « πλεόνασμα», παίζουν  πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μας, όχι μόνο ως οικονομικοί όροι αλλά και ως τρόποι του ζειν και αγωνίζεσθαι στο στίβο της πολυκύμαντης πραγματικότητας αυτής ταύτης της ζωής.

    Οι όροι αυτοί έχουν προσλάβει μέσα μας ανεπαίσθητα κάποια ιερότητα, ένα περιεχόμενο παγανιστικό  θα μπορούσαμε να πούμε και εμείς είμαστε στραμμένοι, προσηλωμένοι  προς αυτούς ψυχή τε και σώματι. Καθώς προβάλλονται μάλιστα και παρουσιάζονται  και αναλύονται από τους ειδικούς, πολιτικούς και οικονομολόγους, καθορίζουμε σύμφωνα μ’ αυτά την οικονομική μας αλλά και όλη μας τη  συμπεριφορά προς τις καταστάσεις και τα πρόσωπα που μας περιβάλλουν.

    Επειδή όμως είμαστε κληρονόμοι μιας παράδοσης και ιστορίας πλούσιας σε αρχές και ιδανικά και σε πνευματικό περιεχόμενο, που πηγάζει από τους Αγίους και τους ήρωές μας ( εθνικούς, επιστημονικούς, φιλανθρωπικούς, κοινωνικούς, κ.λπ.), έχουμε και την παρακαταθήκη και την εμπειρία και την υποχρέωση να δούμε τα πράγματα και από την άλλη σκοπιά. Αυτή των πατέρων μας, δηλαδή την πάτρια.

    Στις αμέτρητες δοκιμασίες που έζησε το Γένος μας ανά τους αιώνες, υπήρξαν στιγμές που αντιμετώπισαν οι πατέρες μας αυτό το «δίλημμα»: « ΕΛΛΕΙΜΜΑ» ή «ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ».

    Βεβαίως, ως μη έχοντες αμφότεροι οι όροι στην παρούσα αναφορά μόνο οικονομικο-διαχειριστικό περιεχόμενο, εννοείται πως προβλήθηκαν  και ως πρόκληση , ως απειλή, με την ανάλογη μορφή σε κάθε περίσταση.

    Όταν οι κάθε είδους επίβουλοι εχθροί χτυπούσαν την πατρίδα και δεν είχαν αποτέλεσμα στα πεδία των μαχών σώμα με σώμα, κατέφευγαν και σ’ αυτόν τον δόλιο τρόπο, για να επικρατήσουν, να  υποτάξουν το αδούλωτο φρόνημα, που ουσιαστικά συνοψιζόταν στο « δίλημμα»: «Έλλειμμα» ή « πλεόνασμα».

    Πραγματικά, δεν μπορεί παρά να ήταν φοβερή η πρόκληση και ο πειρασμός.

     Αυτοί που έδιναν τις δελεαστικές υποσχέσεις στις ώρες της δοκιμασίας, των παντοειδών κινδύνων, της δίψας, της πείνας, των ασθενειών, της απώλειας των αγαπημένων προσώπων, της άμεσης απειλής του θανάτου, της ατίμωσης, της βεβήλωσης των ιερών, έβρισκαν απέναντί τους ψυχές που ποτέ δε φαντάζονταν. Κατατροπώνονταν, κατανικιόνταν, υφίστατο ταπείνωση και προσβολή η δαιμονική πολλές φορές έπαρσή τους, εισπράττοντας την άρνηση  στη  δόλια υπόσχεση ανταλλαγής του «πλεονάσματος», για την ικανοποίηση των  επιθυμιών τους και όλων των  προσδοκώμενών  τους.

    Κι αν σε κάποιους είχε απομείνει λίγη ανθρωπιά και αξιοπρέπεια, λίγος σεβασμός στον άνθρωπο, αυτοί ντρέπονταν, εκπλήσσονταν, θαύμαζαν το μεγαλείο αυτών των ψυχών.

    Αλλά γιατί αυτή η άρνηση στο « πλεόνασμα»; Γιατί αυτή η «παράλογη», η «τρελή», η «μωρή», η «ανόητη» στάση των Σπαρτιατών, των Μεσολογγιτών, των Σουλιωτών, των Ναουσαίων, των Μακεδονομάχων, των αγωνιστών του 1940, των Κυπρίων (1955-1959), και τόσων άλλων;

    Αιώνες ο Έλληνας γαλουχήθηκε, διδάχτηκε, προβληματίστηκε και έδωσε απάντηση σε τέτοιου είδους καταστάσεις  προβαλλόμενες ως αδιέξοδα. Διότι τράφηκε πνευματικά κατά τέτοιον τρόπο, ώστε  η τροφή που πήρε διοχετεύτηκε απευθείας στην καρδιά και δημιούργησε, όπως θα έλεγαν οι γιατροί «καρδιακή πνευματική υπερτροφία» ή «πνευματική μεγαλοκαρδία». Η πνευματική τροφή είχε προορισμό την πνευματική καρδιά κι όχι τη λογική. Η λογική παρέμενε πάντοτε «ελλειμματική» σε σχέση με την καρδιά, που είχε το «πλεόνασμα» και εν τέλει έπαιρνε τις μεγάλες αποφάσεις, στα πλαίσια πάντοτε της διάκρισης. Έτσι, στις δύσκολες στιγμές πάντοτε είχε το προβάδισμα η καρδιά. Κι έτσι προτίμησαν το «έλλειμμα» για την υπεράσπιση υψίστων αγαθών. Την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την τιμή και διαφύλαξη όλων των ιερών και των αγίων του τόπου τους. Και η ιστορία τους δικαίωσε. Έγιναν οι οδηγοί μας, τα πρότυπά μας.

     Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πως, όταν λειτουργεί η καρδιά, καταλύονται ακόμα και οι νόμοι της φύσης. Λειτουργεί το μυστήριο. Διότι εκεί κρύβεται το μυστήριο. Και ενεργεί και γίνονται τα θαύματα, σαν αυτά που έχει να παρουσιάσει αμέτρητα η ευλογημένη μας Ιστορία και Παράδοση.

     Σήμερα υποχρεώνεται ο ελληνικός λαός να ζήσει με το «έλλειμμα» το οικονομικό αλλά και με το «έλλειμμα» της συμπάθειας (συν- πάσχω, συμμετέχω στον πόνο του άλλου) των λεγομένων φίλων και εταίρων.

     Εδώ δοκιμάζεται, καθώς και οι πρόγονοί του. Δοκιμάζεται και το της καρδιάς του «πλεόνασμα». Παρόλα τα χτυπήματα, έχει και διαθέτει απ’ αυτό. Στο συνάνθρωπό του, όποιος κι αν είναι, ό,τι κι αν πιστεύει, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Δίκαια τον πιάνει το παράπονο, αλλά αυτό το κάτι άλλο, το οποίο τρέχει στο αίμα του, τον κρατάει όρθιο.

     « Πλεόνασμα» και « Έλλειμμα». Πού βρίσκεται όμως το όριό τους; Μέχρι πού τελειώνει  το καθένα, ώστε να μη γίνει βάσανο στη ζωή και αυτοσκοπός; Ανάμεσά τους βρίσκεται η διακριτική αρετή της « ΑΥΤΑΡΚΕΙΑΣ»,την οποία διδάσκει  το Ευαγγέλιο.

     Ως επίρρωση των προαναφερθέντων παραθέτουμε ένα χωρίο από την προς Φιλιππησίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου, την  επιστολή της χαράς όπως λέγεται, παρόλο που είναι γραμμένη μέσα από τη φυλακή, από το τέταρτο κεφάλαιο, καθόσον το Άγιο Ευαγγέλιο και οι βίοι των Αγίων υπήρξαν οι οδηγοί και οι τροφείς του Γένους και η παράκληση και η ελπίδα. Λέει λοιπόν ο Απόστολος:

«᾿Εχάρην δὲ ἐν Κυρίῳ μεγάλως ὅτι ἤδη ποτὲ ἀνεθάλετε τὸ ὑπὲρ ἐμοῦ φρονεῖν· ἐφ' ᾧ καὶ ἐφρονεῖτε, ἠκαιρεῖσθε δέ.

Οὐχ ὅτι καθ' ὑστέρησιν λέγω· ἐγὼ γὰρ ἔμαθον ἐν οἷς εἰμι αὐτάρκης εἶναι.

Οἶδα καὶ ταπεινοῦσθαι, οἶδα καὶ περισσεύειν· ἐν παντὶ καὶ ἐν πᾶσι μεμύημαι καὶ χορτάζεσθαι καὶ πεινᾶν, καὶ περισσεύειν καὶ ὑστερεῖσθαι·

πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ.

Πλὴν καλῶς ἐποιήσατε συγκοινωνήσαντές μου τῇ θλίψει».

Και η μετάφραση:

«Χάρηκα επίσης πολύ εν Κυρίω, γιατί τώρα επιτέλους ξαναβλάστησε η φροντίδα σας για μένα, για την οποία και φροντίζατε, αλλά δεν είχατε ευκαιρία να την εκδηλώσετε. Όχι ότι το λέω κάτω από στέρηση, γιατί εγώ έμαθα να είμαι αυτάρκης σε αυτά που έχω.  Ξέρω να ζω με στέρηση, ξέρω και να ζω και με αφθονία. Σε καθετί και σε όλα έχω μάθει το μυστικό, και να χορταίνω και να πεινώ, και να έχω αφθονία  και να στερούμαι. Όλα έχω τη δύναμη να τα κάνω διά του Χριστού, που με ενδυναμώνει.  Όμως καλά κάνατε που συμμετείχατε στη θλίψη μου».

Στον Απόστολο το «έλλειμμα» είναι το «ταπεινούσθαι», το «πεινάν», το «υστερείσθαι». Το δε «πλεόνασμα» το «περισσεύειν» και  το «χορτάζεσθαι». Τη συντονιστική, τη ρυθμιστική , τη μετριαστική αρετή όμως την αναφέρει στην αρχή:    « εγώ έμαθον εν οις ειμί αυτάρκης είναι».

Δεν μπορεί παρά σύμφωνα με τα δεδομένα της ιστορίας και σύμφωνα με τους πνευματικούς νόμους να βγει δικαιωμένος ο ελληνικός λαός. Εξάλλου , πάλι  έτερος λόγος λέγει: «Το άδικον ουκ ευλογείται».

Αυτά είναι αποδεδειγμένα ως ήδη γενόμενα. Είναι δικά μας, κληρονομιά μας. Είναι το αίμα  μας, το «πεπρωμένο» μας. Και στο χέρι μας είναι να συνεχίσουμε. Διότι θα τα παραδώσουμε με ευθύνη στους επερχομένους, αλλά θα δώσουμε λόγο και στο Θεό.

Δε θα αποκάμομε. Όχι. Δεν είμαστε μόνοι!

H IΔΙΚΗ ΜΑΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ---- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Συνέβη τότε, στα χρόνια της επίγειας δράσεως του Σωτήρος Χριστού, αλλά η ακτινοβολία της, όπως άλλωστε και όλων των γεγονότων της θείας Οικονομίας, διασχίζει τους αιώνες και φθάνει ως τις μέρες μας, στο εδώ και τώρα. Σαν τον φυσικό ήλιο, που δημιουργήθηκε τότε, στην αρχή του κόσμου, αλλά έκτοτε φωτίζει και ζωογονεί την πλάση, έτσι η Μεταμόρφωση του Κυρίου (6 Αυγούστου) διαχέει το φως της διαχρονικά και πανανθρώπινα.                                                                             

Μέσα σε τούτο το υπερκόσμιο, το άκτιστο φως αποκαλύπτεται η δόξα του τριαδικού Θεού· Ακούγεται η φωνή του Πατέρα, «ούτός εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός εν ω ευδόκησα· αυτού ακούετε» (Ματθ. 17: 5)· προβάλλει η θεότητα του Ιησού Χριστού μέσα από το ανθρώπινο σώμα του· η παρουσία του αγίου Πνεύματος επισκιάζει το όρος και τυφλώνει τα μάτια των μαθητών για να φωτίσει στην άλλη διάσταση, ώστε να δουν τις άκτιστες ενέργειες του Θεού.                                             

Αλλά μέσα στο φως της Μεταμορφώσεως φανερώνεται, επίσης, η δόξα του ανθρωπίνου προσώπου, καθώς «η βροτεία (=ανθρώπινη) άπασα φύσις προλάμπει θεϊκώς». Ο μεταμορφούμενος Ιησούς Χριστός «έδειξε το αρχέτυπον κάλλος της εικόνος», την προπτωτική παραδείσια κατάσταση της ανθρωπίνης φύσεως, «μεταστοιχειώσας αυτήν, εις την της θεότητος δόξαν τε και λαμπρότητα», όπως παιανίζει ο εκκλησιαστικός υμνογράφος. Αυτό το κάλλος και τη δόξα προβάλλει σε μας η γιορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.                                       

Επίκαιρο όσο ποτέ και άμεσα αναγκαίο το μήνυμα μάς καλεί σε αυτοέλεγχο· Η κοινωνία μας, η πατρίδα μας, η οικογένεια, η καρδιά μας καταυγάζονται από το φως της Μεταμορφώσεως; Ο σημερινός άνθρωπος διατηρεί εκείνη την αίγλη στην οποία τον ανύψωσε η Μεταμόρφωση του Σωτήρος; Η απάντηση αρνητική, επιβεβαιώνεται καθημερινά από πράξεις και έργα απάνθρωπα, που αποκαλύπτουν το παραμορφωμένο πρόσωπο της κοινωνίας μας· ομολογείται μυστικά στα μύχια του καθενός που νιώθει τη μοναξιά να τον πληγώνει, καθώς το σκοτάδι διαποτίζει την καρδιά του· επιμαρτυρείται από τις έρευνες και τις διαπιστώσεις των ειδικών, που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την επαυξανόμενη εξαχρείωση και εξαγρίωσή μας. Πόσο θλιβερά επίκαιρο ηχεί το μοιρολόγι του ποιητή· «Ιδού εγώ με τόσα φώτα τυφλός, τυφλός όπως και πρώτα»          

Μήπως γι΄ αυτό, αδελφέ μου, θα απελπισθούμε; Όχι! Ώρα να αποδεχθούμε το φως της Μεταμορφώσεως. Το χορηγεί φιλάνθρωπα ο Κύριος σ΄ εκείνους, που θα τολμήσουν «την κρείττονα αλλοίωσιν», την αλλαγή του νου, του φρονήματος, την οποία προτείνει η μετάνοια και πραγματώνει η ειλικρινής συμμόρφωση προς το θέλημα του Θεού. Είναι ο σίγουρος δρόμος, για νά ΄ρθει η μεταμόρφωση μέσα μας και γύρω μας. 

ΝΕΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ «ΤΙ ΕΣΤΙΝ ΑΙΡΕΣΙΣ» του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθηγητού Παν. Αθηνών

Στο γνωστό περιοδικό της Θεσσαλονίκης «Παρακαταθήκη», στο τεύχος Μαϊου – Ιουνίου 2007, δημοσιεύθηκε άρθρο του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους π. Γεωργίου Καψάνη, με τίτλο: Ανησυχία για την προετοιμαζομένη από το Βατικανό ένωσι Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών!                                                                                                                                

Ο π. Γεώργιος έχει μέχρι σήμερα συμβάλει πληθωρικώς, με τα αντιαιρετικά θεολογικά του κείμενα, για την εκτενή πληροφόρηση του πληρώματος της Εκκλησίας, για τις θεολογικές – δογματικές αποκλίσεις των ετεροδόξων από την θεολογική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Γνωρίζει βέβαια άριστα τους Ιερείς Κανόνες της Εκκλησίας, καθώς και τις θέσεις των Οικουμενικών Συνόδων απέναντι στις ποικίλες ετεροδιδασκαλίες των διαφόρων αιρετικών. Είναι ένας έγκριτος χειριστής της Θεολογικής και πατερικής γλώσσης της Εκκλησίας!                 Εντούτοις, στις πρώτες μόλις γραμμές του πιο πάνω άρθρου του, παρουσιάζεται σαν να αγνοεί ή να θέλει να αγνοεί, τι σημαίνει ακριβώς αίρεση! Πως και πότε στοιχειοθετείται η έννοια της αιρέσεως, δεδομένου ότι μεταγλωττίζει αυθαιρέτως τις αιρετικές δραστηριότητες «Ορθοδόξων ταγών και οικουμενιστών, σε φιλικές εκδηλώσεις και φιλοφρονήσεις», προς τον Πάπα Ρώμης! 

                                                       

Γράφει: "Οι φιλικές εκδηλώσεις και φιλοφρονήσεις Ορθοδόξων ταγών και οικουμενιστών προς τον Πάπα Ρώμης δεν θα ενέπνεαν σοβαρές ανησυχίες σε μεγάλο αριθμό συνειδητών Ορθοδόξων, εάν συνωδεύοντο από κάποιες ενδείξεις αλλαγής στη γραμμή του Βατικανού..."!                                                                                             

Με τη γενίκευση αυτή, του χαρακτηρισμού των αιρετικών δραστηριοτήτων ταγών της Εκκλησίας ως φιλικών εκδηλώσεων και φιλοφρονήσεων προς το πρόσωπο του Πάπα Ρώμης, κατά τον π. Γεώργιο, ό,τι έγινε στο Φανάρι το Νοέμβριο του 2006, ήταν απλώς μια φιλική εκδήλωση φιλοφροσύνης του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου προς τον Πάπα Ρώμης Βενέδικτο 16^ο! Δεν συνέβη τίποτε, εις βάρος της Ορθόδοξης Εκκλησίας!  Δεν παρέβη ο Πατριάρχης κάποιους Ιερούς Κανόνες ούτε έγινς συλλειτουργία και αιρετική σύμπραξη Πατριάρχου και Πάπα! Η συνάντηση του Πατριάρχου και του Πάπα ήταν μια ευκαιρία εκδηλώσεως αμοιβαίας φιλοφροσύνης!                                                                                                                 

Ως σημαντικός εκπρόσωπος, ο π. Γεώργιος, της αγιορείτικης Πολιτείας, δίνει και πάλι το στίγμα της νοθείας της ηγουμενικής αγιορείτικης συνειδήσεως με την αποστασιοποίησή του από την αλήθεια της Ορθοδοξίας. Την αίρεση τη μεταλλάσσει σε προσωπείο κοσμικής συμπεριφοράς! Δεν βλέπει πουθενά αίρεση. Βλέπει μόνο ανθρώπινες σχέσεις στο επίπεδο και το νόημα μιας κοινωνικής συμπεριφοράς!                                                                                          

Έτσι υπάρχει σήμερα ένα αγιορείτικο κείμενο, έγκριτου Καθηγουμένου αγιορείτικης Ιεράς Μονής, το οποίο αποσιωπά την αίρεση και την εξαγνίζει με το προσωπείο της φιλικής εκδηλώσεως και της φιλοφροσύνης.                                                             

Ο σοφός θεολόγος π. Γεώργιος βλέπει τις αιρετικές δραστηριότητες ως φιλικές αγαθές σχέσεις. Με την οπτική του αυτή σύλληψη προστατεύει την αίρεση, δίνοντας την εντύπωση ότι εθελοτυφλοί, εφόσον ήδη με την πληθώρα των αντιαιρετικών θεολογικών του κειμένων αυτοβεβαιώνεται ως έμπειρος γνώστης του μεγάλου προβλήματος των αιρέσεων στο χώρο της ζωής της Εκκλησίας.                       

Για ποιο λόγο, όμως, εθελοτυφλοί; Η αποσιώπηση και προστασία της αιρέσεως τι του προσφέρουν; Ποιόν εξυπηρετεί;                                                                                              

Πάντως με τη στάση του αυτή, απέναντι στις αιρετικές δραστηριότητες ταγών της Εκκλησίας, ο π. Γεώργιος έκανε μια κρίσιμη επιλογή και για τον ίδιο και για την Ορθοδοξία της Εκκλησίας, διότι με την προστασία αυτών των δραστηριοτήτων, αρνείται την αλήθεια της Ορθοδοξίας και δείχνει να περνάει, θέλοντας και μη, στην αντίπερα όχθη της Ορθοδοξίας, στο στρατόπεδο των εχθρών της!                                            

Αφήνει ακάλυπτη την Ορθοδοξία από τον θεολογικό – ομολογιακό του δυναμισμό, αυτόν που τουλάχιστον τα κείμενά του απεκάλυπταν μέχρι σήμερα. Τα κείμενά του αυτά μοιάζουν σήμερα, ύστερα από τη νέα ερμηνεία που δίνει ο π. Γεώργιος, σαν μία θεολογική φλυαρία χωρίς δυναμικό ομολογιακό αντίκρυσμα! Δίνουν την εντύπωση ότι ο π. Γεώργιος αναιρεί το θεολόγο εαυτό του, όταν καταλύει ό,τι οικοδόμησε, ως αντιαιρετική συνείδηση, στο πνεύμα των συνειδητών χριστιανών. Σ΄ αυτό συμφωνεί και ο Απόστολος Παύλος: «Ει γαρ α κατέλυσα, ταύτα πάλιν οικοδομώ, παραβάτην εμαυτόν συνίστημι» (Γαλ. 2: 18).  Κρίμα…! 

Σχόλιο της "Πατερικής Παράδοσης" :

http://paterikiparadosi.blogspot.ca/

Γράφει (ὁ π. Διονύσιος) γιὰ ὅσους ὑποδέχονται τὸν Βαρθολομαῖο στὶς ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα  ἐπισκέψεις του:

 «Αὐτό εἶναι τό σχέδιο τοῦ Πατριάρχη καί ἐντυπωσιάζει, ἄν δέν προκαλεῖ κιόλας, ἡ ἐπιπολαιότητα τῶν μητροπολιτῶν νά προσκαλοῦν τόν κ. Βαρθολομαῖο καί νά συνεργοῦν στό σχέδιό του. Δέν ἀνησυχοῦν ὅτι γίνονται καί αὐτοί συνένοχοι μέ τό νά συμπλέουν στήν ἴδια βάρκα μέ τόν πρωτεργάτη τοῦ ὀλέθριου οἰκουμενισμοῦ».

Ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία γνωρίζει ὁ π. Διονύσιος. Ἄρα γνωρίζει ὅτι ἐκκλησιολογικά, μεγαλύτερη εὐθύνη φέρουν ἐκεῖνοι ποὺ μνημονεύουν τὸν αἱρεσιάρχη Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ἀφοῦ ἡ μνημόνευση δὲν συνιστᾶ «ἐθιμοτυπικὴ» πράξη, ἀλλὰ λειτουργική! Καὶ δυστυχῶς, ὁ μητροπολίτης του, Κονίτσης Ἀνδρέας μνημονεύει τὸν Βαρθολομαῖο (καὶ ὁ π. Διονύσιος  μνημονεύει τὸν Μητροπολίτη του)! Καὶ φυσικά, ὁ Κονίτσης μνημονεύει καὶ κοινωνεῖ ἐγκαρδίως μεθ' ὅλων ἐκείνων ποὺ προσκαλοῦν καὶ ὑποδέχονται τὸν αἱρεσιάρχη Πατριάρχη!

Δὲν ἀνησυχεῖ, λοιπόν, ὁ π. Διονύσιος ὅτι γίνεται συνένοχος γιὰ τὴν ἐξάπλωση τῆς σατανοκίνητης παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ὅτι συντελεῖ κι αὐτὸς νὰ παραμένουν δεμένοι στὸ ἅρμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πολλοὶ Χριστιανοί;
Καὶ πάλι δυστυχῶς, ποὺ οἱ ἀντι-Οἰκουμενιστὲς ἔχουν «ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ»  διαγράψει  τὴν ἁγιοπατερικὴ διαγνώμη καὶ διδασκαλία, ἡ ὁποία λέγει: «Ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔσται»!

Ὀλεθρία παραπλάνησις

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

ΜΕΤΑ τό οἰκουμενιστικό θέατρο στό Φανάρι, ὅπου ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ὑποδέχτηκε καί συλλειτούργησε μέ τόν Πάπα Φραγκίσκο, γιά νά «λαμπρυνθεῖ» μέ τόν καλύτερο τρόπο ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, ἱδρυτῆ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινούπολης, ὁ κ. Βαρθολομαῖος συνεχίζει τήν πλάγια ὁδό τῆς παραπλάνησης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, πώς τάχα οἱ παπικοί καί οἱ προτεστάντες εἶναι ἀγαπημένοι ἀδελφοί, ἀποτελοῦν μέρη τῆς διαιρεμένης Ἐκκλησίας καί ἡ ἡμέρα τῆς ἕνωσης εἶναι πολύ κοντά. Αὐτά βέβαια δέν τά ὑποστηρίζει δημοσίως ἐντός τῆς Ἑλλάδος, γιατί θά προκαλοῦσε τρικυμία, προετοιμάζει ὅμως τό ἔδαφος καί διαμορφώνει τό κατάλληλο κλῖμα μέ τίς συχνές του ἐπισκέψεις σέ διάφορες μητροπόλεις, ὅπου προβάλλεται ὁ ἴδιος -ἐκμεταλλευόμενος καί τήν ἀγάπη τοῦ λαοῦ πρός τήν Κωνσταντινούπολη καί τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο- καί δημιουργεῖται μιά ἐμπιστοσύνη στά ὅσα οἰκουμενιστικά διαπράττει. Εἶναι φυσικό, ὅταν ὑποδέχεσαι ἕνα πρόσωπο μέ λαμπρότητα καί ἐντυπωσιακές φιέστες, νά ἀποδέχεσαι καί τίς δραστηριότητές του καί νά μειώνονται οἱ ὅποιες ἐνστάσεις καί διαφωνίες. Μέ δεδομένη δέ καί τήν ἀδιαφορία τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων ἀπέναντι στά θέματα τῆς πίστης, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης μεθοδεύει τήν ἀνώδυνη ἀποδοχή τῶν οἰκουμενιστικῶν του μηνυμάτων σήμερα καί τήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» αὔριο. Αὐτό εἶναι τό σχέδιο τοῦ Πατριάρχη καί ἐντυπωσιάζει, ἄν δέν προκαλεῖ κιόλας, ἡ ἐπιπολαιότητα τῶν μητροπολιτῶν νά προσκαλοῦν τόν κ. Βαρθολομαῖο καί νά συνεργοῦν στό σχέδιό του. Δέν ἀνησυχοῦν ὅτι γίνονται καί αὐτοί συνένοχοι μέ τό νά συμπλέουν στήν ἴδια βάρκα μέ τόν πρωτεργάτη τοῦ ὀλέθριου οἰκουμενισμοῦ. Ὁ μεγάλος ἐπισκέπτης πάντα ἔχει καί μεγάλα σχέδια. Δέν κινεῖται ἀπό ἀγάπη καί ἐνδιαφέρον πρός τόν ὀρθόδοξο λαό, γιατί ἄν συνέβαινε κάτι τέτοιο, δέν θά δεχόταν νά μένει σέ πολυτελῆ ξενοδοχεῖα, ἀλλά καί νά δέχεται τιμητικές διακρίσεις, ὅπως ἀναγορεύσεις σέ ἐπίτιμο δημότη, σέ ἐπίτιμο διδάκτορα. Θά αἰσθανόταν ἀκόμα ἀλλεργία ἀπό τούς ὕμνους γιά τήν οἰκολογική του εὐαισθησία καί γιά πολλά ἄλλα δευτερεύοντα καί ἀσήμαντα, πού σκαρφίζονται οἱ κοσμικοί γιά τούς δικούς τους λόγους, ὄντας οἱ ἴδιοι παντελῶς ἄσχετοι μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη καί τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀνησυχία τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό τίς οἰκουμενιστικές δραστηριότητες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη εἶναι πολύ μεγάλη καί ἡ πικρία δύσκολα συγκρατεῖται. Εἶναι βέβαιο ὅτι γρήγορα θά ἐκδηλωθεῖ μέ δυναμικό τρόπο καί δυσάρεστα ἀποτελέσματα. Ὁ λαός ἀνησυχεῖ ἐπίσης καί ἀπό τίς ἐπιλογές τῶν φιλόδοξων μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν τόν οἰκουμενισμό, γιατί θέλουν νά προβάλλονται, ἐνῶ ἄν εἶχαν τόν ἀναγκαῖο πνευματικό ἐξοπλισμό, θά ἦταν ἀπρόθυμοι καί ἀρνητικοί σέ φιέστες καί ἀνίερες ἐκδηλώσεις, πού συχνά μειώνουν τήν Ὀρθοδοξία, ἰδιαίτερα ὅταν εἶναι ἐνταγμένες στά σχέδια τῆς παναίρεσης τοῦ σατανοκίνητου οἰκουμενισμοῦ.

«πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής»

Λέγουν μερικοί, ότι η Εκκλησία ποτέ δεν θα εκλείψει, γιατί ο Κύριος είπε στον Πέτρο, ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής». 
Τι εννοεί με τα λόγια Του αυτά ο Κύριος; 
Εννοεί ότι αυτό που συνέβη με την Εκκλησία της Παλαιάς Διαθήκης, που τα μέλη της, οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης, όταν πέθαιναν, αιχμαλωτίζονταν προσωρινά από τον διάβολο στο βασίλειό του στον Άδη, δεν θα ξανασυμβεί! Όλους τους κρατουμένους αγίους στον Άδη, τους απελευθέρωσε ο Κύριος, κατά την κάθοδο Του σ΄ αυτόν, μετά το σταυρικό Του θάνατο! 
Αυτό δεν πρόκειται να ξανασυμβεί. Δεν πρόκειται δηλ. η Εκκλησία της Καινής Διαθήκης, που θα ίδρυε ο Κύριος κατά την Πεντηκοστή, να ξανααιχμαλωτισθεί από τον διάβολο στον Άδη! 

«Μείνον μεθ΄ ημών!» (Λουκ. 24: 29) --- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Μία γραφική σκηνή

Κλασικός ο πίνακας αποτυπώνει εικαστικά την ειδυλλιακή περιγραφή, που μας χάρισε η γλαφυρή πένα του ευαγγελιστή Λουκά, όπως τη ζωντανεύει μέσα στο λειτουργικό κύκλο το ε΄ εωθινό ευαγγέλιο: Μία μοναδική πορεία μέσα στο καταπράσινο ανοιξιάτικο τοπίο. Οι δύο μαθητές περπατούν σκυθρωποί, θλιμμένοι, ενώ τους πλησιάζει ο Συνοδοιπόρος. Το βήμα των μαθητών βαρύ, αποκαμωμένο. Βαρύτερη η καρδιά τους, απελπισμένη. Βαθύς ο στεναγμός φουσκώνει τα στήθη τους. Παράπονο πικρό ανεβαίνει στα χείλη τους και γίνεται πένθιμος διάλογος.

Δύο από τους εβδομήκοντα

Είναι από εκείνους τους εβδομήκοντα, που γνώρισαν από κοντά τον μεγάλο Διδάσκαλο. Σαγηνεύθηκαν από την ευσπλαγχνία του. Ευεργετήθηκαν από την αγάπη του. Έγιναν μάρτυρες πολλών και θαυμαστών σημείων, τα οποία Εκείνος επιτέλεσε. Είδαν να εκπληρώνονται στο πρόσωπό του οι αρχαίες προφητείες. Πολλά, πειστικά και αναντίρρητα τεκμήρια τους βεβαίωσαν ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας. Γι΄ αυτό τον αγάπησαν αληθινά, τον πίστεψαν και ήλπισαν ότι αυτός θα φέρει τη λύτρωση στο Ισραήλ. Ήρθαν, όμως, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, για να πνίξουν την πίστη τους, να ξεριζώσουν από την καρδιά τους την ελπίδα, να τσακίσουν το φρόνημα, ν΄ αναστατώσουν την ψυχή τους.

Αμφιβολία και φόβος

Το σκάνδαλο ήταν, πράγματι, μεγάλο: Ο αναμάρτητος Ιησούς υψώθηκε σαν κακούργος πάνω στο ατιμωτικό ξύλο του σταυρού. Και είναι ήδη η Τρίτη ημέρα που η βαρειά ταφόπετρα τον έκρυψε από τα μάτια τους. Τώρα πια έπαυσαν να πιστεύουν. Δεν μπορούν πλέον να ελπίζουν. Δεν απέκαμαν, όμως, να αγαπούν τον Διδάσκαλο. Σκιάζει, ωστόσο, την αγάπη τους το νέφος της αμφιβολίας. Γι΄ αυτό αδυνατούν να αξιολογήσουν την είδηση που τους έφεραν με το χάραμα οι μυροφόρες και επιβεβαίωσαν οι δύο μαθητές, ο Πέτρος και ο Ιωάννης: ο τάφος είναι άδειος! Δεν τους συγκινεί ούτε και του αγγέλου η διαβεβαίωση, που δείχνοντας το «κενόν μνημείον» είπε στις γυναίκες ότι ο Κύριος «ηγέρθη, ουκ έστιν ώδε»! (Μαρκ. 16: 6). Είναι, πράγματι, παράξενα όλα αυτά, αλλά καμμία υποψία ανάστασης δεν γεννούν στο μυαλό τους. Μιλούσαν, βέβαια, οι προφητείες για «παθήματα», τα οποία θα ακολουθήσει «η δόξα», αλλά η δική τους σκέψη συνέδεε τα παθήματα με τον ταλαίπωρο λαό και διψούσε για εγκόσμιες δόξες. Πώς να συλλάβει η γήϊνη σκέψη τους «τα εις Χριστόν παθήματα και τας μετά ταύτα δόξας» (Α΄ Πέτρ. 1: 11); Πώς να αισθανθεί ότι δια του σταυρού έρχεται η χαρά στον κόσμο; Η δική τους προσδοκία επιμένει να ζητά έναν Μεσσία ενδοκοσμικό, που θα ανέσταινε τη βασιλεία του Δαβίδ. Κι ο φρικτός θάνατος του Διδασκάλου, τον οποίο αυτοί πίστεψαν ως Μεσσία, εξανέμισε κάθε τέτοια προοπτική. Φοβισμένοι κι εναγώνιοι για το δικό τους μέλλον μιμούνται τον ένα από τους ένδεκα, τον Θωμά: Εγκαταλείπουν τα Ιεροσόλυμα. Σίγουρα θα ΄ναι πιο ασφαλείς μακριά από την πόλη όπου τόσα θλιβερά συνέβησαν τις τελευταίες μέρες.

Ένας απρόσμενος Συνοδοιπόρος

Φορτωμένοι πόνο και παράπονο πορεύονται προς Εμμαούς. Η αθυμία τους κατακλύζει. Η ανάμνηση των γεγονότων της Ιερουσαλήμ τροφοδοτεί τη συζήτηση και συνεπαίρνει τη σκέψη τους. Ούτε μπορούν να καταλάβουν πως τους πλησίασε ο Συνοδοιπόρος, αυτός ο Ξένος κι Άγνωστος που μπήκε διακριτικά στη συντροφιά τους. Είναι ο Διδάσκαλος, αλλά «εν ετέρα μορφή» (Μάρκ. 16: 12), γι΄ αυτό δεν τον αντιλαμβάνονται. Έχει το ίδιο εκείνο σώμα με το οποίο τον γνώρισαν, το σώμα που προσέλαβε κατά την ενανθρώπηση από την Παρθἐνο Μητέρα του και που φέρει τους πρόσφατους «τύπους των ήλων». Δεν τον αναγνωρίζουν, όμως, διότι «οι οφθαλμοί αυτών εκρατούντο» (Λουκ. 24: 16). Το σώμα του αναστημένου Ιησού γίνεται προσιτό στα ανθρώπινα μάτια μόνο όταν και όσο θέλει. Ωστόσο, από την ώρα που τους πλησίασε ο άγνωστος Συνοδοιπόρος, νιώθουν ένα ξαλάφρωμα στην ψυχή οι δύο συμμαθητές. Τους γλύκανε τη συντροφιά η φωτεινή παρουσία του. Τους άνοιξε την πικραμένη καρδιά το ενδιαφέρον του για το πρόβλημά τους. Τον είχε, σχεδόν, αποπάρει ο Κλεόπας, όταν τους ρώτησε ποιο είναι το θέμα τους. «Συ μόνος παροικείς εν Ιερουσαλήμ και ουκ έγνως τα γενόμενα εν αυτή εν ταις ημέραις ταύταις;»(στ: 18). Νόμιζαν ότι αγνοεί τα δραματικά γεγονότα της Ιερουσαλήμ. Αυτός, που ήταν ο πρωταγωνιστής των γεγονότων. Κι εκείνος απλά αλλά τόσο αυθεντικά έπιασε να τους εξηγεί τις Γραφές. Ω, πως ανέστησε μέσα τους τη νεκρή ελπίδα αυτή η εξήγηση! Η διδαχή του Ξένου λειώνει τον πάγο της απόγνωσης. Θερμαίνει την κρύα, δίχως πίστη καρδιά. Προβάλλει ενώπιόν τους μια καινούργια πραγματικότητα. Υποβάλλει στην ψυχή τους σκιρτήματα ελπίδας. Επιβάλλει στη σκέψη τους μία άλλη θεώρηση. Είναι, πράγματι, «ανόητοι και βραδείς τη καρδία» που δεν βλέπουν την εκπλήρωση των προφητειών στην ιστορία του Διδασκάλου, και σ΄ αυτόν ακόμη τον φρικτό θάνατό του, ο οποίος – όπως προλέγουν οι Γραφές – φωτίζεται από το φως της Ανάστασης.

Είναι ο Ιησούς—Εμμανουήλ!

Έφθασαν ήδη στον προορισμό τους κι ο οικείος τους πλέον Ξένος δείχνει πως δεν θα τους ακολοθήσει, αλλά θα συνεχίσει μόνος του την πορεία. Όχι, δεν θα τον αφήσουν ν΄ απομακρυνθεί από κοντά τους! Νιώθουν αναγκαία την παρουσία του, καθώς κλείνει προς το εσπέρας η ημέρα και θ΄ απλωθούν σε λίγο της νύχτας οι σκιές. «Μείνον μεθ΄ ημών»! Άθελα κι ανεπίγνωστα απαγγέλλουν το όνομά του. Ναι, Αυτός, που με την παρουσία και το λόγο του λύτρωσε τις καρδιές τους από το βάρος και την οδύνη, ο Ιησούς, είναι ο «μεθ΄ ημών Θεός», ο Εμμανουήλ. Το επιβεβαίωσε η αναστροφή μαζί του, όταν στο σπίτι όπου «εισήλθε του μείναι συν αυτοίς» (στ. 29) τον είδαν, όπως παλιά, να ευλογεί και να μοιράζει το ψωμί. Τότε ανοίχθηκαν τα μάτια τους κι είδαν πως δεν ξένος αυτός. Ήταν η ίδια, η ζωντανή Ελπίδα, ο αναστημένος Κύριος, που το πρωϊ έλειπε από το μνήμα κι αυτή τη στιγμή «εγένετο άφαντος απ΄ αυτών» (στ. 31). Ω, πως τους φτερώνει τα πόδια η πυρπολημένη από τον θείο λόγο καρδιά τους! Ανέγγιχτο μένει το τραπέζι, που τους έστρωσε ο Συνοδοιπόρος. Τους χόρτασε η χαρά της παρουσίας του Διδασκάλου. Τρέχοντας επιστρέφουν την Ιερουσαλήμ. Βρίσκουν τους «ένδεκα», δηλαδή τους δέκα μαθητές, διότι έλειπε ο Θωμάς (βλ. Ιωάν. 20, 24), και τους «συν αυτοίς», δηλαδή τη συντροφιά των εβδομήκοντα. Σ΄ όλους αναγγέλλουν ότι είδαν τον Κύριο, είναι γεγονός η Ανάσταση!

Και σήμερα, όπως τότε

Δυο χιλιάδες χρόνια μετά, οδοιπόροι της ζωής κι εμείς, βρισκόμαστε συχνά στην ψυχολογική κατάσταση των δύο συνοδοιπόρων προς Εμμαούς. Μας κυκλώνουν ποικίλοι πειρασμοί. Μας συνέχουν προβλήματα, μας λυγίζουν δυσκολίες. Όχι, δεν είμαστε άπιστοι. Δεχόμαστε τον Χριστό. Πιστεύουμε πως Αυτός είναι ο Λυτρωτής του κόσμου. Κι όμως, σαν βλέπουμε να θριαμβεύει γύρω μας το κακό, ν΄ αυθαδιάζει η ασέβεια, να κυριαρχούν τα πάθη, να παραγκωνίζεται το δίκαιο και να φιμώνεται η αλήθεια, πως σαλευόμαστε τότε! Σκυθρωπάζει η μορφή, διότι χλωμιάζει μέσα μας η πίστη. Ψυχραίνεται η αγάπη, «δια το πληθυνθήναι την ανομίαν». Μαραίνεται η ελπίδα. Σκέψεις ολιγοπιστίας κι αμφιβολίας μας ταράσσουν. Η απελπισία μας παραλύει. Ο σκεπτικισμός μας μελαγχολεί, μας κάνει σκυθρωπούς και δειλούς. Που είναι, λοιπόν, η νίκη της Ανάστασης; Τι κάνει για τον κόσμο, για μας, ο Χριστός; Κι όμως! Σ΄ αυτές τις σκληρές και δύσκολες ώρες δεν είμαστε μόνοι. Συνοδοιπορεί μαζί μας ο Αναστημένος. Εμείς νομίζουμε πως αγνοεί το δράμα της ζωής μας, ότι δεν ενδιαφέρεται. Αλλά Αυτός είναι τόσο κοντά και ξέρει τόσο καλά εμάς και τα δικά μας, αφού όλη η ιστορία μέσα στη θεϊκή του χούφτα ξετυλίγεται. Ακόμη κι όσα μας πονούν και μας προβληματίζουν, είναι συχνά το δικό του παρατεταμένο χτύπημα στην πόρτα της καρδιάς μας. Είναι η φωνή του «ιδού, έστηκα επί την θύραν και κρούω» (Απ. 3: 20). Μη διστάσουμε να του ανοίξουμε. Μη δειλιάσουμε να επαναλάβουμε το αίτημα των δύο μαθητών: «Μείνον μεθ΄ ημών, Κύριε»! Για να μη μας σκοτίσει το νου η αμφιβολία του κόσμου. Μίλησε στην καρδιά μας, για να κατανοήσουμε τη θεία σου Γραφή. Στήριξέ μας στην πίστη, για να μη απελπισθούμε. Χάρισέ μας την αναστροφή μ΄ Εσένα, τη «ζώσα ελπίδα», μέσα στην Εκκλησία σου. Γίνε συνοδοιπόρος στης ζωής μας το στρατί, Κύριε, για να μαρτυρούμε στον κόσμο την Ανάσταση!